Αυτό που με απασχολεί περισσότερο απ' όλα, είναι το θέμα της αντιμετώπισης της ομάδας από τον κόσμο.
Σαν παναθηναϊκός από τα γενοφάσκια μου, έχω να λέω και να υπερηφανεύομαι το ότι εμείς δεν είμαστε άβουλα κατευθυνόμενα ανθρωπάκια όπως οι μισητοί αντίπαλοι. Πάντα βουτάμε την γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουμε και σκεφτόμαστε 2 φορές πριν καταδικάσουμε ή αποθεώσουμε.
Ισχύει όμως αυτό πραγματικά? Μήπως είμαστε πιο απαιτητικοί απ' ότι πρέπει? Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ Μαδρίτης ? Μήπως νομίζουμε ότι η Super League είναι κάτι αντίστοιχο της Primera Division?
Φταίει το ότι βλέπουμε για χρόνια την "πουτάνα της Ευρώπης" να σαρώνει με τρόπο πούστικο τους εγχώριους τίτλους και η αγανάκτηση μας πλέον μας ωθεί στο να βλέπουμε την ομάδα μας με άλλο μάτι?
Πέρσι με την αρχή της πολυμετοχικότητας, ο κόσμος ενθουσιάστηκε, πολλοί πείστηκαν ότι τα πράγματα θ αλλάξουν και αγόρασαν διαρκείας, υπήρχε μια διάθεση ανανέωσης. Τα πολλά άσχημα αποτελέσματα και η απώλεια , ουσιαστικά, του πρωταθλήματος από τον Δεκέμβρη μας τσάκισαν όλους. Η τόσο συνηθισμένη τόσα χρόνια γκρίνια, επέστρεψε δριμύτερη ανάμεσα σε κόσμο και διοίκηση.
Στο τέλος του πρωταθλήματος και με την αρχή της προετοιμασίας και με τις μεταγραφές ειδικά αυτή του Τζιμπρίλ, αναθαρέψαμε πάλι...κάτι σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή...βέβαια μας έτρωγε λίγο το σαράκι της μη απόκτησης κεντρικού αμυντικού αλλά οκ την ψιλοπαλεύαμε...
'Ολ' αυτά μέχρι την ήττα από την Αθλέτικο και τον αποκλεισμό από τους "χρυσοφόρους ομίλους" που θα έλεγαν και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι δημοσιογράφοι. Εκεί ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε, ο κόσμος αγανάκτησε με τον ηλίθιο αποκλεισμό και με το δίκιο του, αυτοί όμως που ξεσπάθωσαν ήταν οι απανταχού δημοσιογράφοι, λες και περιμέναν στη γωνία να κάνουμε το πρώτο ολίσθημα, έτσι σιγά σιγά άρχισαν να ποτίζουν τον κόσμο του Παναθηναϊκού φαρμάκι...
Και ο μέχρι πρώτινος περήφανος και πιθανόν ακόμα αισιόδοξος κόσμος, άρχισε να βαφτίζει τους παίκτες με διάφορα ονόματα...όπως παλτό τον σακάτη Σισέ και "αόρατο" αλλά χωρίς το "τοίχος" τον Σίλβα. Αρχίσαμε να γκρινιάζουμε που ο Τεν Κάτε δεν υπολογίζει τον Κλέϊτον ( τον ίδιο παίκτη που ολόκληρη χρονιά πέρσι το μόνο που έκανε με συνέπεια ήταν να μάθει όλες τις πίστες και να σέρνεται στους αγώνες), αρχίσαμε να νοσταλγούμε τον Μάντζιο ( ναι τον ίδιο αυτόν που για να στρίψει και να κάνει σωστή τρίπλα ρίχνει βίντζι και που οι ιταλικές ομάδες του πέφτουν λίγες ), τον Τζιόλη ( με το ευθυτενές κορμί που έχει παίξει μπάλα ελάχιστες φορές αλλά παρόλ' αυτά θα μας κάνει την χάρη να ξεκουμπηστεί μόνο για γερμανική ομάδα).
Ζητάγαμε επιτακτικά να ξεκινάει ο Λέτο και Νίνης και ας βλέπαμε ότι δεν αντέχαν να βγάλουν 90λεπτο. Φωνάζουμε με τον Καραγκούνη που κάνει συνεχώς τα δικά του παρότι ξέρουμε ότι εκεί που χρειάζεται θα κάνει μία ενέργεια που θα μας αναγκάσει να τον πούμε και πάλι "Γιώργαρο". Δεν μας αρέσει να λείπει ο Σιμάο από την εντεκάδα αλλά παράλληλα τα χώνουμε στον Κάτε που παίζει με 3 χαφ, λες και έχει καταφέρει ο Σιμάο να μοιράσει μια σωστή πάσα έτσι ώστε να μην χρειάζεται δίπλα του κάποιον εκ των Κατσουράνη, Σίλβα.
Απαιτούμε να ξεκινήσει ο Ρουκάβινα, το κροατικό αστέρι , αλλά πολλές μέρες φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου, πράγμα λογικό όπως λέει και ο πεθερός μου αφού δεν έχει παιχνίδια στα πόδια του, όπως και ο Πετρόπουλος που από Πετρογκόλ έχει γίνει Πετροπάγκος. Συμφωνώ ότι πρέπει να πάρουν παιχνίδια αυτοί οι παίκτες αλλά για να πάρει κάποιος απ τους δύο παιχνίδια, θα πρέπει να μείνει και κάποιος στον πάγκο.
Ν΄αφήσει λοιπόν τον Σαλπιγγίδη παγκίτη όπως χθες? Θα τον κατηγορήσουμε ότι αφήνει έξω τον μόνο παίκτη που έχει πάθος ( και ας τον λένε πολλοί άμπαλο). Ν΄αφήσει τον Τζιμπρίλ? Αυτόν που φωνάζουν παλτό οι περισσότεροι? Και ας έχει βάλει 9 γκολ σε 13 αγωνιστικές? Και ας είναι 1ος σκόρερ στο πρωτάθλημα? Τι λέτε να κάνει?
Όσο λοιπόν συμβαίνουν αυτά και άλλα πολλά και έχουμε αντικειμενικά πρόβλημα αμυντικό, ( το όλοι μαζί στην άμυνα και όλοι στην επίθεση, μόνο ο Κάτε το θυμάται) που βρισκόμαστε απο στόχους?
Στο Europa League θέλουμε 1 βαθμό ή ακόμα και ήττα έως 1-0 για να προκριθούμε.
Στο Κύπελο Ελλάδος, συνεχίζουμε στην επόμενη φάση.
Στο πρωτάθλημα είμαστε 1 βαθμό πίσω από τους γάβρους.
Το κακό ή το καλό με τον Παναθηναϊκό ( δεν ξέρω ποιο απο τα δύο) είναι ότι μια οποιαδήποτε νίκη αν δεν συνοδεύεται από καλό θέαμα δεν μας λέει τίποτα. Όμως ξεχνάμε τις περισσότερες φορές που το θέαμα μας, δεν μας έφερε και την νίκη. Όταν στην αρχή της χρονιάς το είπε ο Τεν Κάτε αυτό, πέσαν όλοι οι δημοσιογράφοι να τον φάνε και μεις οι οπαδοί μαζί τους.
Και βρισκόμαστε τώρα στις 07/12 του σωτήριου έτους 2009 να βρίζουμε μία ομάδα που την προηγούμενη μέρα κέρδισε σε ένα γήπεδο χωράφι, 3-1 τον Ατρόμητο, με ημίωρη διακοπή λόγω δακρυγόνων. Και είμαι εγώ στη δουλειά και ακούω τους γάβρους του γραφείου να μίλανε ( σαν σε ανταπόκριση από εφημερίδα) για την μεγάλη απόδραση από το εξοχικό τους στην Ξάνθη και αναρωτιέμαι αν τελικά είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε!
Τελικά εγώ έχω άδικο εγώ που " Κερδίζεις χάνεις, εγώ θα τράγουδαω..." ή οι άντρας και πεθερός που "ακόμα κι αν κερδίζεις, αν έχεις παίξει χάλια μπάλα εγώ θα γκρινιάζω?"
Πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα ? Διοίκηση, προπονητή, παίκτες σε μια ομάδα που ακόμα και τώρα έχοντας χάσει την πρωτιά στο πρωτάθλημα, βρίσκεται μόλις ένα βαθμό πίσω από τον αντίπαλο της?
Εγώ πάντως δεν έχω ιδέα….
