Ζω στην Ελλάδα από τότε που γεννήθηκα πριν από 37 χρόνια. Όπως όλοι μας έκανα όνειρα, είχα φιλοδοξίες, ήθελα να ζήσω όσο πιο γεμάτη ζωή μπορούσα. Όπως όλοι, έκανα λάθη, πόνεσα, πάλεψα για να καταφέρω κάτι, οτιδήποτε ώστε να μπορώ στα γεράματα μου να λέω ότι δεν έζησα άδικα, κάτι καλό έκανα για μένα, την οικογένεια μου και όλους όσους αγαπώ.
Το τελευταίο διάστημα όλοι οι Έλληνες βλέπουμε τα λάθη τα δικά μας εώς ένα μικρό σημείο (αφού εμείς τους διαλέξαμε) αλλά περισσότερο τα λάθη αυτών που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνάνε. Από τη μεταπολίτευση σ' αυτή τη χώρα ακούμε για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν και θυμάμαι χρόνια τώρα το "μια μικρή περίοδο λιτότητας" και το "να σφίξουμε λίγο το ζωνάρι" όλα σε αναμονή αυτών των καλύτερων ημερών.
Κάποια στιγμή είχα ακούσει την φράση, δεν θυμάμαι πλέον ποιός την είχε πει, την οποία και πιστεύω ακράδαντα. "Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν." Έτσι λοιπόν και μεις οι κουτοπόνηροι Έλληνες, οι κολλημένοι στα "όταν εμείς είχαμε πολιτισμό εσείς ζούσατε πάνω στα δέντρα" που πάντα θέλουμε να θεωρούμε εαυτούς καλύτερους και εξυπνότερους απ όλους, έχουμε ακριβώς τα λαμόγια που μας αξίζουν.
Τους τελευταίους μήνες, η εκλεγμένη από τον πανέξυπνο λαό μας, κυβέρνηση προσπαθεί να μας βγάλει από μία κρίση που και αυτή με τα πάρα πολλά χρόνια διακυβέρνησης μας έχει βάλει. Τα σκληρά και (όπως τα λένε τα αριστερά κόμματα) αντιλαϊκά μέτρα άρχισαν να φέρνουν τον κόσμο σε απόγνωση πριν ακόμα εφαρμοστούν.
Οδήγησαν όλους να καταφέρονται εναντίον όλων. Τους δημόσιους υπαλλήλους εναντίον των ιδιωτικών και τούμπαλιν, το ένα συνδικάτο εναντίον του άλλου και ο αναβρασμός φαινόταν να μεγαλώνει.
Η απόγνωση του κόσμου είναι μεγάλη, δεν είναι λίγο να βλέπεις από τη μια στιγμή στην άλλη, να πλησιάζει η πιθανότητα να χάσεις ακόμα και αυτά τα ελάχιστα που παλεύεις χρόνια να συντηρήσεις. Όλοι, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, έχουν το δικαίωμα στις ανεκτές συνθήκες ζωής, στο να μπορούν να αγοράσουν ένα καρβέλι ψωμί και (γιατί όχι ?) να πάνε ένα σινεμά.
Ο κόσμος αηδίασε από αυτούς τους οποίους σαν βλάκας εμπιστεύτηκε ξανά. Γι αυτό και σήμερα η συμμετοχή στη γενική απεργία ήταν τόσο μαζική. Γι' αυτό και κατέβηκε 150.000 κόσμος στο κέντρο της Αθήνας όπως και αναλογικά μεγάλα ποσοστά στις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις.
Για άλλη μια φορά όμως οι γνωστοί (στους πολιτικούς και στην αστυνομία) αλλά άγνωστοι (σε μας τους απλούς πολίτες) θέλησαν να κάνουν τις γνωστές τους μαλακίες.
Αυτή τη φορά είχαμε 3 θύματα...1 άντρα και 2 γυναίκες από τις οποίες η μία μάλλον έγκυος...3 άνθρωποι οι οποίοι το μόνο που έκαναν είναι να βρίσκονται στη δουλειά τους...να παλεύουν για τα όνειρα του προσωπικά ο καθένας...
Πριν λίγα χρόνια η κουμπάρα μου με είχε ρωτήσει αν πρέπει σ' αυτόν τον κόσμο να φέρουμε δικά μας παιδιά, αυτή στην πορεία το αποφάσισε και τώρα έχει 2 αγγελούδια για τη ζωή των οποίων παλεύει και παιδεύεται, όπως ακριβώς παλεύουν όλοι οι άνθρωποι.
Σήμερα είναι μια ημέρα πένθους για τη χώρα. Δεν πρέπει να πενθούμε μόνο τους 3 μας συνανθρώπους που πέθαναν, πρέπει να πενθούμε για τη ζωή που θα ζήσουμε από δω και πέρα, να πενθήσουμε για όλα όσα θα "γίνουν για μας χωρίς εμάς" όπως έλεγε πριν χρόνια ο Παπακωνσταντίνου. Να πενθήσουμε και για όλα αυτά που χρόνια τώρα γίνονταν με την ανοχή μας ή την αδιαφορία μας.
Ελπίζω αυτή τη φορά να γίνει κάτι, να αποδοθεί μια ευθύνη, να πάει κάποιος ένοχος φυλακή όχι κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος. Να σταματήσουν έστω και για λίγο τα κόμματα να σκέφτονται το "πολιτικό κόστος" και να μιλήσουν αληθινά και στην καρδιά του κόσμου.
Γιατί από δω και πέρα ο κόσμος θα είναι πολύ πιο οργισμένος και κάποια μέρα τα χιλιάδες ματ περιμετρικά της Βουλής δεν θα μπορέσουν να τους κρατήσουν έξω και θα δείξουν την πραγματική "οργή λαού".
Ελπίζω μόνο να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα.
Υ.Γ. συγνώμη για το μη αθλητικό του κειμένου αλλά η ζωή όλως μας είναι πάνω από τα οπαδικά μας συναισθήματα.
