Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως το βιβλίο αυτό δεν θα το άγγιζα ούτε γι’ αστείο. Δεν το κατάφερα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως σελίδα δεν θα
διάβαζα. Δεν το κατάφερα. Ναι, απέτυχα , το ξέρω. Τέλη Ιουλίου και το
βιβλίο του Αντώνη του δαφνοστεφανωμένου στέκεται εκεί μπροστά μου.
Βιβλίο φίλου. Όχι που θα τ’ αγόραζα. Σιγά μην του έδινα και άλλα λεφτά.
Υπάρχει θυμός, πολύ μεγάλος θυμός. Αηδία. Ακόμα και τώρα που πληκτρολογώ
το κείμενο μου, νιώθω μόνο αυτό. Αναρωτιέμαι πόσο χαμηλά μπορεί κάποιος
να πέσει; Μου είπαν κάποτε πως θα έρθουν στιγμές που θα πρέπει να σφίξω
τη γροθιά μου και πως θα πρέπει τότε να την βάλω στην τσέπη μου. Για
πόσο όμως; Ως πότε;
Ενας άνθρωπος που ήρθε από το
πουθενά, ή μάλλον από μία αυλή γεμάτη τίποτα έγραψε βιβλίο. Για να μας
πει τι; Τίποτα! Τι έκανε λοιπόν μέσα από τις διακόσιες και σελίδες του
βιβλίου με τίτλο «Ο αγώνα της ζωής μου»; Το απόλυτο τίποτα. Απλά, έβγαλε
τον αληθινό εαυτό του. Μας ξεκαθάρισε πως το κόμπλεξ είναι αυτό που
ξεχειλίζει μέσα από την ψυχή, την όποια ψυχή έχει. Αυτή λοιπόν η
ξεχωριστή προσωπικότητα, που ο συνεργάτης του έχοντας κατεβάσει παροχή,
τον έχρισε ο ιερόσυλος απόγονο του Ντίνο Τζόφ, έρχεται το
εγκεφαλικό..αα,το βλέπω, πάλεψε με τα θηρία για να γίνει σπουδαίος. Τι
έσπειρε, τι όργωσε, τι θέρισε, τι κουβάλησε, τι κακουχίες πέρασε, πόση
μοναξιά ένιωσε στο ταξίδι για την Παιανία. Αλλά άντεξε.. ο φτωχός πλην
τίμιος Ντινο Τζοφ της Αρτας. Και ήρθε η δικαίωση.
Αλλά το
θηρίο με το τριφύλλι στην καρδιά δεν τον εκτίμησε σωστά. Τον αδίκησε,
τον πρόσβαλε, τον μείωσε, του στέρησε όλα όσα άξιζε και δικαιούται. Και
στο τέλος τον θεώρησε δεδομένο. Αλλά τα αγαθά κόποις κτώνται και την γη
της επαγγελίας την βρήκε στο λιμάνι της καρδιάς του, την ομάδα που
αγαπούσε και υποστήριζε από παιδί μικρό, εκεί που όλα είναι τέλεια και
αγγελικά πλασμένα. Και δήλωσε στο αίμα του, «σ’αυτούς»,
ποτέ σου να μην πάς. Ξεσπάθωσε ο ήρωας της Αρτας, λέγοντας μας πως η
βραδιά της Ριζούπολης δεν υπήρξε ποτέ!
