Το πράσινο τέρας της ζήλειας

Σήμερα το πρωί όταν βγήκα από το σπίτι ένοιωσα να με κατακλύζει η ζήλια..γύρω από το γήπεδο της Λεωφόρου ήταν μαζεμένα τόσα πολλά καταπράσινα (ε τι να κάνω που οι μισοί φορούσαν μπλούζες της Πανάθας?!) ανθρωπάκια αλλά και πολλές ανθρωπίνες που ήταν λες και θα είχε αγώνα σε λίγο.
Το μόνο που έλειπε ήταν οι πάγκοι με τα ζεστά σκυλιά και τα κασκόλ, σκουφιά, εμφανίσεις για να είναι μια κλασική "αγωνιστική" μέρα από αυτές που εμένα με κάνουν και τρελαίνομαι από τη χαρά μου σε αντίθεση με τον psi που όλος αυτός ο κόσμος τον κουράζει.
Τέσπα το θέμα είναι όμως ότι όλοι αυτοί έξω από το γήπεδο ετοιμάζονταν να πάνε στη Ρώμη, την αιώνια πόλη, για να δουν το παιχνίδι. Με μισό μάτι τους κοιτούσα και ευτυχώς φορούσα γυαλιά ηλίου να μην με βλέπουν την κακιασμένη.
Γιατί , να σας πω κάτι? Θέλω και γω να πάω και το είπα στο psi να με πάει αλλά αυτός μου είπε κάτι άλλο που δεν θυμάμαι και μου άλλαξε την συζήτηση και πάει το ξέχασα...

Καλά , άσχετο αλλά αυτό ο Τζιμπρίλ πολύ καρπερός είναι τελικά...μάνι μάνι 4 παιδάκια δικά του και μπράβο του δλδ αφού μπορεί να κάνει ας κάνει όσα θέλει. Να του ζήσει και να βάλει γκολ με τη Ρόμα και τον "πουσταρά αιώνιο" για να του τ αφιερώσει.