Η μισή ντροπή δική τους κ' η μισή ντροπή δική μας...

έτσι απαντάει η μαμά μου όποτε δεν είμαστε απολύτως σίγουρες αν κάτι που θέλουμε να κάνουμε, είναι politically correct. Αυτό ακριβώς ταιριάζει όμως και σε όλα όσα έχουν συμβεί την τελευταία εβδομάδα σε σχέση με τον τέταρτο τελικό του μπάσκετ με αποκορύφωμα την χθεσινή, εφιαλτική για τον Ελληνικό αθλητισμό, νύχτα.
Τα παιδιά στο panathinaikos press έχουν βάλει ένα ποστ το οποίο έρχεται σ' αυτά που θέλω και γω να πω. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Συνέχεια σ' αυτή τη χώρα κατηγορούμε τους χούλιγκαν του αθλητισμού, τους γνωστούς αγνώστους, τους ονομάζουμε "στρατούς των ΠΑΕ" αλλά πάντα των "άλλων"...είναι τα κακά παιδιά των άλλων...όχι τα δικά μας...τα δικά μας δεν είναι ποτέ κακά παιδιά, απλά παρασύρονται, είναι ευκολόπιστα, λίγο μωρέ εκνευρίστηκαν, προκλήθηκαν...δεν έφταιγαν....
Πάντα η ίδια καραμέλα δικαιολογιών, οι ίδιες εύκολες λύσεις, "δεν έφταιγαν, δεν ήθελαν, μην μας τιμωρήσετε". Όλα στο βωμό της κατευθυνόμενης σε κάποιες περιπτώσεις βίας ή και της "δε βαριέσαι μωρέ, ποιος ασχολείται τώρα" βίας. Το δεύτερο είδος βίας είναι κατά τη γνώμη μου και το χειρότερο.
Οι περισσότεροι φίλαθλοι ή/και οπαδοί τα τελευταία χρόνια το μόνο που κάνουμε είναι να σοκαριζόμαστε, να αηδιάζουμε και να καταδικάζουμε τα κάθε είδους επεισόδια είτε γίνονται από δικούς μας είτε από άλλους. Συμμετέχουμε σε ατέρμονες και άνευ ουσίας, ως επί το πλείστον, συζητήσεις για το ποιος φταίει και ως θαύματος πάντα φταίνε οι άλλοι περισσότερο.
Σ' αυτές τις συζητήσεις που ο κυρίως όγκος πέφτει στο "οι δικοί σας όμως πέρσι, πρόπερσι, τον μήνα που δεν είχε Σάββατο..." και όχι στο τι θα μπορούσε, θα έπρεπε να γίνει ή να γινόταν για να μην συμβούν αυτά. Ούτε σαφώς, στο τι θα κάνουμε εμείς ο καθένας μας από τη μεριά του την επόμενη φορά που θα είμαστε στο γήπεδο και θα δούμε τον διπλανό μας να κάνει κάποια μαλακία.
Βέβαια όταν μένουμε στις συζητήσεις καφενείου εγώ και (πιθανόν και) σεις και κανα δυο κολλητοί μας δεν έγινε και τίποτα, εμείς την επόμενη φορά που θα πάμε γήπεδο, θα φωνάξουμε, θα βρίσουμε ίσως και λίγο, θα πιούμε το καφεδάκι μας και θα κάνουμε χαβαλέ.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι τι κάνουν αυτοί που έχουν την δυνατότητα να φτιάχνουν νόμους, αυτοί που (δυστυχώς για μας) έχουμε ψηφίσει για να λύνουν τα προβλήματα του κόσμου. Είναι επιεικώς απαράδεκτο να ακούς τις ίδιου τύπου καφενειακές συζητήσεις από τους ανεύθυνους υπεύθυνους μας. Τις ίδιες συζητήσεις που σιγά σιγά θα ακούσουμε αυτές τις μέρες. Συζητήσεις που θα μιλάνε για το δέντρο και θα χάνουν για άλλη μια φορά το δάσος, το δάσος που κοντεύει τόσα χρόνια να γίνει ζούγκλα, αν δεν έχει ήδη γίνει.
Οι προηγούμενες μέρες όπως και η σημερινή, ήταν γεμάτες απαράδεκτα πράγματα και απαράδεκτες κινήσεις από απαράδεκτους ανθρώπους. Πρώτοι πρώτοι και με διαφορά οι δημοσιογράφοι-αθλητικογράφοι μας και οι εφημερίδες που λυμαίνονται τα ηλίθια μυαλά ανθρώπων χωρίς στοιχειώδη παιδεία. Μην αρχίσετε...δεν μιλάω μόνο για τους γαύρους. Οι δικοί μας ανεγκέφαλοι έχουν κάνει παρόμοιες αν όχι ίδιες με τις χθεσινές καταστάσεις.
Όλες αυτές τις μέρες από την Τετάρτη, οι τρεις εφημερίδες γαύρικων συναισθημάτων με μέγα οδηγό την καινούργια τους φυλλάδα δυναμίτιζαν το κλίμα, λέγοντας για το πόσο αδικημένοι από την διαιτησία ήταν (είναι και θα είναι εις τον αιώνα των αιώνων...)η ομάδα τους, πετυχαίνοντας τρία σημαντικά πράγματα. Πρώτον και κύριον, αύξησαν θεαματικά τις πωλήσεις τους σε μια αγορά κορεσμένη από την πληθώρα αθλητικού τύπου. Δεύτερον και πολύ πιο βασικό για τους "χορηγούς" τους, αποπροσανατόλισαν το κοπάδι προβάτων, που σιγά σιγά με χρόνια δουλειάς δημιούργησαν, από τα πραγματικά προβλήματα της ομάδας τους. Τρίτον και εξίσου σημαντικό, έριξαν το τελευταίο δοχείο λαδιού στην εστία που έχουν δημιουργήσει και συντηρούσαν όλη τη χρονιά. Αρωγούς σε αυτή τη προσπάθεια τους είχαν, τις περισσότερες, μέρες τις λεγόμενες "αντικειμενικές" εφημερίδες, όπως συμβαίνει χρόνια τώρα.
Δυστυχώς, οι εφημερίδες των γαύρων δεν ήταν οι μόνες με εμετικά πρωτοσέλιδα. Οι λεγόμενες "παναθηναϊκές" (ναι το παναθηναϊκές μπαίνει εντός εισαγωγικών) εφημερίδες είχαν και αυτές το μεγάλο τους μερίδιο στην πόλωση των ημερών. Μια συλλογή τέτοιων δημοσιευμάτων είναι αυτή που έχουμε βάλει από το panathinaikos press στην αρχή του κειμένου.
Εγώ, ο psi, οι οικογένειες μας, κάποιοι συνάδερφοι, βλέπαμε όλη αυτή το δηλητήριο και τις κατηγορίες που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν και ξέραμε ότι αυτό το παιχνίδι, ο τέταρτος τελικός, αν ξεκινούσε, δεν θα πήγαινε καλά...το απευχόμασταν όλοι, αλλά το βλέπαμε να πλησιάζει.
Τα μέτρα ασφαλείας που πάρθηκαν ήταν σύμφωνα με την προσφιλή έκφραση δρακόντεια. Στην είσοδο τους, οι αστυνομικοί έκαναν έλεγχο μέχρι και στους υπαλλήλους της εταιρείας security που θα φυλούσε τον χώρο ώστε να σιγουρευτούν ότι τίποτα δεν θα περνούσε μέσα. Απορίας άξιο το πως πέρασαν τόσα δυναμιτάκια, καπνογόνα και μπουκάλια. Διάβασα μέχρι και για ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι!!! Ήμαρτον παιδιά!! Κατάδικοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας όπως στις ταινίες είμαστε?!
Παρότι τα επεισόδια ξεκίνησαν νωρίς, κανείς για άλλη μια φορά, δεν θορυβήθηκε... Παρότι το σύνθημα που δονούσε το γήπεδο ήταν " Πρωτάθλημα θα πάρουμε μονάχα με τη βία" (ή κάπως έτσι) κανείς δεν έβλεπε που θα πάει το θέμα.
Το αποτέλεσμα μια σειράς ενδείξεων προς το κακό, απλά αγνοήθηκαν, εσκεμμένα ή μη δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το ότι η ζωή των άνθρωποι που ήταν μέσα στο παρκέ, δικοί μας αλλά και των άλλων, κινδύνευε για άλλη μια φορά. Οι άνθρωποι που είχαν πάει εκεί να βγάλουν το μεροκάματο, ματ & security, κινδύνευαν εξίσου. Οι οικογένειες όλων όσων δεν ήταν στις εξέδρες να το παίζουν κάφροι, ανησυχούσαν για τους δικούς τους ανθρώπους. Ο πολιτισμένος κόσμος (ναι, αυτός που ήταν στα δέντρα όταν εμείς είχαμε την ακρόπολη) μας κοιτούσε με αηδία. Εμείς όμως για άλλη μια φορά, όπως πέρσι στο Final four του Βόλεϊ, είχαμε έναν αγώνα να διεξάγουμε. Σε τι συνθήκες δεν έχει καμία σημασία. Το θέμα είναι να γίνει ο αγώνας, να πάρουμε τα λεφτά, τις τηλεθεάσεις,να μην χρειαστεί ν ασχοληθούμε με άλλα προβλήματα.
Γιατί σύμφωνα με τους ανεύθυνους υπεύθυνους μας, βία στα γήπεδα δεν υπάρχει. Όχι όπως λέμε "Καλά αυτή η γκόμενα δεν υπάρχει" , όπως λέμε δεν υφίσταται. Αυτοί που τα σπάνε στα γήπεδα, που πετάνε ότι βρουν μπροστά τους (μέχρι και τα μάρμαρα του γηπέδου, τα οποία μάλλον τα σπάνε με τη βαριοπούλα που κάθε σωστός φίλαθλος οφείλει να έχει μαζί του) σε κάθε μη επιθυμητή περίσταση, πρέπει να είναι εξωγήινοι ή φαντάσματα-πνεύματα ή οι υπεύθυνοι είναι παπάρες. Διαλέξτε όποια εξήγηση σας φαίνεται πιθανότερη, εγώ θα διαλέξω το φαντάσματα-πνεύματα (όπως στο supernatural που ο psi δεν θέλει να δούμε), γιατί αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω πως ξεγλιστράν από τους ενδελεχείς ελέγχους των οργάνων της τάξης.
Αυτά τα φαντάσματα-πνεύματα τριγυρνούν στα γήπεδα όλης της Ελλάδος, (όπως στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, κυκλοφορούσαν τα gremlin στην Raf και κατέστρεφαν τ αεροπλάνα) και δημιουργούν προβλήματα και κάνουν επεισόδια. Ενίοτε καταλαμβάνουν τα σώματα αθώων πολιτών και τους ωθούν στις εξοργιστικές αυτές πράξεις. Με άλλα λόγια, οι ΠΑΕ, οι ΚΑΕ, οι ΑΟ, οι ΑΕ και όλοι οι υπόλοιποι συνδυασμοί γραμμάτων που ασχολούνται με τον αθλητισμό, δεν ξέρουν, δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα. Και στον 4ο τελικό μπάσκετ, πολλές άλλες ενώσεις (ΚΕΔ, ΕΣΑΚΕ) μας έδειξαν πόσο εύκολο είναι να αγνοείς αυτό που αρνήσε ότι υπάρχει, ακόμα και αν στο πετάξουν μπροστά στα πόδια σου. (Κάπως όπως η Scully δεν δεχόταν την ύπαρξη εξωγήινων ακόμα και όταν το UFO πέταγε πάνω από το κεφάλι της.)


(αυτή η φωτό με τους παίκτες μας να τρέχουν για κάλυψη και τους εργαζόμενους στη γραμματεία να φοβούνται δείχνει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων)

Την Κυριακή όλη η Ελλάδα είδε ποιο ακριβώς είναι το μπάσκετ στην Ελλάδα. Όπως πριν λίγο καιρό είδαμε ποιο είναι το χάντμπολ στην Ελλάδα, Όπως νωρίτερα φέτος είδαμε ποιο είναι το ποδόσφαιρο (δεν ξέρω ποια φετινά έκτροπα να πρωτοδιαλέξω), το βόλεϊ , το πόλο... δεν ξέρω αν έγιναν επεισόδια και σε κάποιον αγώνα πινγκ πονγκ ή ξιφασκίας...
Η πολιτεία, όλα αυτά τα είδε , τα σχολίασε, την αηδίασαν και όπως μια βρωμιάρα οικιακή βοηθός, σήκωσε το χαλάκι του πρωταθλήματος και τα έριξε από κάτω. Ανέβασε και το βάθρο του πρωταθλητή, χαμογέλασε στις φωτογραφίες δίπλα στο κύπελλο και έστρωσε πρόχειρα τα σημεία που η "βρώμα" περίσσευε.
Έτσι να καλύψει λίγο την μπόχα, μέχρι να έρθει η ώρα να μαζέψουμε πάλι τα χαλιά και να ξεκινήσουμε καινούργιο πρωτάθλημα. Τότε, όταν αυτά θα αρχίσουν να ξαναβγαίνουν μπροστά μας, θα δείξουμε έκπληκτοι που όλες οι προσπάθειες που κάναμε δεν βρήκαν απήχηση, κοροϊδεύοντας άλλη μια φορά μόνο τους εαυτούς μας.
Κινούμενες σ' αυτόν τον γνώμονα, οι εφημερίδες της Δευτέρας , καταδίκαζαν τα επεισόδια και εκθείαζαν τον αιώνιο πρωταθλητή Παναθηναϊκό (οι "παναθηναϊκές" και οι "αντικειμενικές"), ή έβριζαν την άδικη διαιτησία που οδηγεί σ' αυτά τ αποτελέσματα (οι γαύρικες). Κατά την άποψη μου, εκτός από τις εφημερίδες της ΑΕΚ που είναι πάντα σε ένα δικό τους κόσμο αγγελικά πλασμένο, τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων ήταν απαράδεκτα, της Πράσινης δε, από τα χειρότερα που έχω δει.



Ναι ξέρω ότι μόλις το διαβάσει θα με πάρει ο μικρός μου αδερφός να μου αρχίσει τα "είσαι υπερβολική" και λοιπές πίπες αλλά αυτό ακριβώς το πρωτοσέλιδο δείχνει τον θάνατο του αθλητισμού στη χώρα μας.
Όταν η εφημερίδα η οποία ανήκει στον γιό του ιδιοκτήτη της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού (της οποίας ομάδας η σωματική ακεραιότητα για άλλη μια φορά κινδύνευσε σε κάποια από τα χειρότερα επεισόδια που έχουν γίνει στο μπάσκετ), βγαίνει χωρίς ν αφιερώνει ΟΛΟ το πρωτοσέλιδο στην ντροπή των επεισοδίων, αλλά λέγοντας "Καρυδάτους επιβήτορες" (σιγά παιδιά κατουρήστε και λίγο) τους ίδιους παίκτες που λίγο καιρό λοιδορούσε επειδή δεν πέρασαν στο final four της Euroleague, καταλαβαίνεις πόσο χαμηλά έχουμε πέσει.
Πόσο χαμηλά έχουμε πέσει στο ήθος και στη λογική, σαν φίλαθλοι και σαν οπαδοί. Πως δεν πρόκειται ν αλλάξει τίποτα αν πρώτα δεν φάνε ένα γερό πρόστιμο για τα πρωτοσέλιδα τους οι αθλητικές εφημερίδες. Μετά να πιάσουμε όλους αυτούς που οι φάτσες τους φαίνονται ολοκάθαρα στην τηλεόραση, άρα και στις κάμερες του γηπέδου, την ώρα που κάνουν μαλακίες και να τους κλείσουμε μέσα. Μετά να βρούμε μια Θάτσερ και να τους γαμήσουμε τον κώλο, να μην μπορούν να ξανακαθίσουν σε καθισματάκι γηπέδου μέχρι να κάνουν εγγόνια.
Ώστε να μην φοβάται ο καθένας μας να πάρει στο γήπεδο το ανιψάκι του ή το παιδάκι του να δει τον αγώνα για τον χαβαλέ της φάσης. Να μπορέσουμε αρχικά να δούμε τέτοιους αγώνες σαν της Κυριακής χωρίς τα επεισόδια και στο μέλλον...ποιός ξέρει...όταν θα είμαι σαν την 90χρονη θεία μου να μπορώ να πάω και 'γω σε έναν τελικό στο ΣΕΦ όπου οι απέναντι δεν θα θέλουν να μου βγάλουν τα έντερα και να μου τα ταΐσουν ωμά.

Αυτό το κείμενο ξεκίνησα να το γράφω χθες το μεσημεράκι αλλά κάτι η δουλειά, κάτι οι παράλογες απαιτήσεις του psi να φάει το βράδυ μετά τη δουλειά με ανάγκασαν να το τελειώσω σήμερα. Γι' αυτό θα βρείτε χρονικά παράδοξα αφού σε κάποια σημεία αναφέρομαι στον τελικό του μπάσκετ λέγοντας χθες.
Αυτή η καθυστέρηση όμως με βοηθάει να μοιραστώ το κείμενο του miltou τον οποίο διαβάζω πάντα, ακόμα και όταν το καυστικό του χιούμορ επιτίθεται δίκαια ή άδικα στην ομάδα μας. Αν θέλετε να το διαβάσετε, εδώ, αν δεν θέλετε, εσείς χάνετε.