Τα «ορφανά» που άφησε η οικογένεια Βαρδινογιάννη, συμπτωματικά σαν σε χορωδία επαναλαμβάνουν (ψευδώς) ότι ο Παναθηναϊκός «μίκρυνε», μολονότι συνεχίζει στην Ευρώπη!
 |
| Οι ευρωπαϊκές επιτυχίες του Παναθηναϊκού είναι πολλαπλάσιες κάθε άλλης ελληνικής ομάδας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ήταν και συνεχόμενες, ώστε να δικαιολογούν τις κραυγές των πολέμιων της ομάδας έπειτα από έναν αποκλεισμό |
«Να μη μικρύνει και σε νοοτροπία», φωνάζει για τον Παναθηναϊκό ο Κώστας Γκόντζος, πλασσάροντας ως δεδομένο ότι ήδη έχει τσαλακωθεί το ευρωπαϊκό προφίλ του Τριφυλλιού!
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι υπόλοιποι σταρ της εφημερίδας Derby που ζουν ανάμεσά μας, όπως ο ανώνυμος αρθρογράφος της στήλης Off The Record και ο Λαμπρούκος «Μπαλαντέρ» Γκαραγκάνης… Μαζί τους και ολόκληρο το «αντικειμενικό» μιντιακό σύστημα που παρουσιάζει την πραγματικότητα όπως την ονειρεύεται, αλλοιώνοντας και προσαρμόζοντας στα μέτρα τους ακόμη και την ίδια την ιστορία.
Δεν θα τους περάσει!
«Για να το καταλήγουμε το πράγμα. Ο Παναθηναϊκός αντικειμενικά αυτή την στιγμή και έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, έχει μικρύνει σαν μέγεθος σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο», γράφει ο εκδότης της εφημερίδας Derby, και ο ανυποψίαστος αναγνώστης που είτε δεν γνωρίζει την ιστορία είτε την έχει ξεχάσει, θα νομίζει πως ο Παναθηναϊκός μονίμως και ασταμάτητα προχωρούσε στα ευρωπαϊκά γήπεδα και «ξαφνικά» έπαψε να πρωταγωνιστεί.
Βέβαια το «ξαφνικά» πάει... πακέτο με την αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη που όπως φαίνεται άφησε πολλά «ορφανά» πίσω της. Αυτό είναι το υπονοούμενο. Εφυγε η οικογένεια, έφυγαν κι οι επιτυχίες. Αμ, δε...
Ο Ολυμπιακός για μία 16ετία παίζει σχεδόν αδιάλειπτα στην Ευρώπη επειδή ο Γιάννης Βαρδινογιάννης άφησε ανενόχλητη την Παράγκα να δρα και να στερεί από τον Παναθηναϊκό τίτλους. Παρόλη τη συνεχή παρουσία των Πειραιωτών στα ευρωπαϊκά γήπεδα, ποτέ δεν μπόρεσαν να αγγίξουν τις τεράστιες επιτυχίες του Τριφυλλιού, οι οποίες ήταν συχνές όχι όμως συνεχόμενες, ώστε να ισχυρίζεται κανείς πως έπειτα από έναν αποκλεισμό απ' τη Μάλαγα… μίκρυνε το Τριφύλλι.
Από το 1979 που ανέλαβε η οικογένεια Βαρδινογιάννη τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ομάδας σημειώθηκαν το 1984-85 επί Γιάτζεκ Γκμοχ, το 1987-88 και το 1991-92 στις δύο θητείες του Βασίλη Δανιήλ, το 1995-96 με τον Χουάν Ραμόν Ρότσα στον πάγκο και τη χρυσή τριετία 2000-2003 με τους Άγγελο Αναστασιάδη, Γιάννη Κυράστα, Σέρχιο Μαρκαριάν. Τεράστιοι ευρωθρίαμβοι που ανεβάζουν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή των ελληνικών ομάδων στα μεγάλα σαλόνια. Δεν παύουν όμως να είναι σποραδικοί. Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό για μία ελληνική ομάδα που έχει να συναγωνιστεί μεγαθήρια.
Η διάλυση της ομάδας των ευρω-θριάμβων από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, το 2003, επέφερε και την εξαφάνιση του Τριφυλλιού από τις λίστες των ευρωπαϊκών επιτυχιών ως το 2008-09 και την ομάδα του Χενκ Τεν Κάτε που έφτασε ως τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ ανάλογη ήταν και η πορεία την επόμενη χρονιά με τον Νίκο Νιόπλια τον πάγκο. Βέβαια αυτές οι επιτυχίες της πολυμετοχικότητας «ενόχλησαν» το σύστημα που προφανώς ήθελε τον Παναθηναϊκό «μικρό».
Η αναδρομή που ακολουθεί δεν έχει ως σκοπό να φωτίσει αποτυχίες του Τριφυλλιού στην Ευρώπη, αλλά να αναδείξει τον τρόπο που οι (δήθεν) «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι, αλλά κυρίως οι εσωτερικοί εχθροί, τύπου Γκόντζου, παραχαράσσουν την αλήθεια και παρουσιάζουν τα ιστορικά δεδομένα όπως τους βολεύει.
Ο Παναθηναϊκός δεν «μίκραινε» ως ομάδα ούτε από τον αποκλεισμό του από τη Μάλαγα των εκατομμυρίων, ούτε όταν έμεινε επί Μαλεζάνι για πρώτη φορά τέταρτος στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ χάνοντας δύο φορές από την «πρωτάρα» Ουντινέζε και γνωρίζοντας συντριβές από Βέρντερ και Μπαρτσελόνα. Στο GreenZone δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Αλλοι επέλεγαν το 2005 να γράφουν κείμενα αποθεώνοντας τον προπονητή παρά τις βαρύτατες ήττες που άφησαν την ομάδα τέταρτη στον όμιλο, ενώ το 2008, το 2009, το 2010 όπως και το 2012 να κατηγορούν τον προπονητή Αυγουστιάτικα για τις επιλογές του! Ακόμη κι αν στις δύο από τις τέσσερις παραπάνω περιπτώσεις η ομάδα πέτυχε μοναδικά κατορθώματα στην Ευρώπη, ενώ εφέτος παρά τη γκρίνια και τον πόλεμο που δέχεται, εξακολουθεί να συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις!
Οι ατυχίες και οι κακές εμφανίσεις είναι στο πρόγραμμα οποιασδήποτε ομάδας. Βέβαια όταν γίνονται επενδύσεις σε ποδοσφαιριστές με συνέπεια, αυξάνονται οι πιθανότητες για περισσότερες επιτυχίες. Στον Παναθηναϊκό η οικογένεια Βαρδινογιάννη όμως, είχε άλλο ταλέντο. Τη διάλυση των πετυχημένων ομάδων.
Ετσι την πορεία του 1985 της ομάδας με τον Γιάτσεκ Γκμοχ στον πάγκο και τους παικταράδες στο γήπεδο, ακολούθησαν οι αλλαγές προπονητών τα «θα, θα, θα» για τον Χάτζι, τον Στόιτσκοφ, τον Στόικοβιτς, τον Λάουντρουπ και τους λοιπούς σταρ που ήταν... κλεισμένοι, αλλά ξαφνικά μετατρέπονταν σε Κλάους Νίλσεν και Τζέισον Πόλακ.
Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι η ομάδα που συμμετείχε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ το πειραματικό Τσάμπιονς Λιγκ του 1992 και η οποία εξελίχθηκε στην ομάδα που έφτασε ένα βήμα πριν τον τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης το 1996. Αυτή την ομάδα βέβαια, την διέλυσαν οι ιδιοκτήτες της ΠΑΕ. Το ίδιο συνέβη και με την ομάδα που την τριετία 2000-03 πέτυχε αρκετές επιτυχίες στην Ευρώπη. Ωστόσο και αυτή την ομάδα την διέλυσαν οι ιδιοκτήτες της ΠΑΕ.
Πέρασαν πέντε χρόνια από το 2003 για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να διακριθεί ξανά στην Ευρώπη. (Βέβαια σε αυτό το διάστημα για τους «ειδικούς» και τους πάσης μορφής «Παναθηναϊκάρχες» δεν υπήρχε θέμα «σμίκρυνσης» ούτε «τσαλακώματος» του προφίλ του Συλλόγου). Έπρεπε να μπουν οι… κακοί πολυμετοχικοί στην ΠΑΕ, να σπρώξουν ζεστά εκατομμύρια και να φέρουν αστέρες καταξιωμένους, ώστε το Τριφύλλι να θριαμβεύσει ξανά με «διπλά» εντυπωσιακά, με πρωτιά σε όμιλο που είχε την Ίντερ του Μουρίνο και τη Βέρντερ, με πρόκριση επί της Ρόμα σε νοκ άουτ αγώνες.
Τι ακολούθησε; Το «σαμποτάζ» του... κινήματος «δεν πληρώνω». Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης όπως δείχνει η ιστορία του στο Τριφύλλι, ενοχλείται και ενδεχομένως να τρομάζει και μόνο με την ιδέα να βάζει το χέρι στην τσέπη και από τη στιγμή που το 54,7% της ομάδας σταμάτησε να πληρώνει η ομάδα κατέρρευσε. Έφυγαν τα μεγάλα της αστέρια (ο Σισέ για ένα κομμάτι ψωμί και ο Τζιλμπέρτο ελέυθερος), αλλά και παίχτες μεσαίας αξίας, όπως ο Ρουκάβινα και ο Γκάμπριελ, που δεν αντικαταστάθηκαν με καλύτερους.
Παράλληλα, ο Τζίγγερ προτού παρκάρει τις μετοχές του φρόντιζε να φορτώνει στην ομάδα δάνεια από την τράπεζα Πειραιώς και ταυτόχρονα να την γεμίζει με πανάκριβα συμβόλαια ποδοσφαιριστών που ποτέ δεν έπιασαν (Γκοβού, Πλεσί, Λουίς Γκαρσία, Φερνάντεζ).
Κάπως έτσι φτάσαμε στους αποκλεισμούς από Οντένσε και Μακάμπι και στον αποκλεισμό από την πανίσχυρη ισπανική Μάλαγα. Αν ο Κώστας Γκόντζος, το παρεάκι που τον ακολουθεί και οι κατά τα άλλα «πράσινες» φωνές (όπως ο Στέλιος Μαρκάκης που θεωρεί πως η Μάλαγα έχει απλώς «δύο τρεις καλές μονάδες» στις τάξεις της...) πιστεύουν πως ο Παναθηναϊκός μίκρυνε, δεν πειράζει... Θα βρίσκουν μπροστά τους το GreenZone που θα τους θυμίζει την πραγματικότητα, την οποία βλέπουν με όποιον τρόπο τους βολεύει, προφανώς για να μπορούν να προπαγανδίζουν και να σπέρνουν ζιζάνια σε περιόδους που ο Σύλλογος το μόνο που χρειάζεται είναι ηρεμία.
Και βέβαια δεν αποκλείεται να βρεθεί και κάποιος άλλος και να τους θυμίσει κάποια στιγμή ότι ο Παναθηναϊκός που πριν από μερικούς μήνες, από την πραξικοματική παραίτηση των εντεταλμένων της οικογένειας Βαρδινογιάννη από το ΔΣ, βρέθηκε ένα βήμα προ του Πρωτοδικείου, συνεχίζει στην Ευρώπη...Δεν έχει αποκλειστεί όπως θα ήθελαν οι εντός και εκτός των τειχών εχθροί του Τριφυλλιού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου