10 μέρες έμειναν...

      

  Σε ακριβώς 10 μερούλες από σήμερα είναι η σέντρα του πρώτου μας αγώνα πρωταθλήματος για φέτος. Όταν κρατιέσαι για σχεδόν δύο χρόνια μακριά από τον μεγαλύτερο όγκο πληροφοριών για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα του Παναθηναϊκού, λογικό είναι να ανοίγεις να δεις το φιλικό με τη Λάτσιο και να ξέρεις μόνο τον Καπίνο και τον Ζέκα.
   Η αποχή από την πληροφόρηση, ήταν συνειδητή, εκτός από επικεφαλίδες άρθρων και ειδήσεων δεν διάβαζα σχεδόν τίποτα περισσότερο. Αν χρειαζόμουν κάτι περισσότερο ρωτούσα τον enterprise ο οποίος όμως συνήθως μου έλεγε "Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει" οπότε και γω το κοιτούσα μόνη μου ή το αγνοούσα παντελώς. Κ' έτσι σιγά σιγά βρέθηκα την Κυριακή να παρακολουθώ έναν αγώνα στον οποίο δεν ήξερα σχεδόν κανένα παίκτη. Δεν με πείραξε ιδιαίτερα γιατί το να μην έχεις κατασκευασμένες απο πριν απαιτήσεις η προσδοκίες για κάποιον σε βοηθάει να δεις πραγματικά έναν αγώνα. Αν το streaming μου ήταν λίγο καλύτερο θα είχα σχηματίσει ίσως και κάποια εικόνα γι αυτά τα ανθρωπάκια - ποδοσφαιριστάκια.

   Ο λόγος για τον οποίο αποτραβήχτηκα ήταν γιατί είχα βαρεθεί και σιχαθεί όλα όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην ομάδα. Την γκρίνια μεταξύ παραγόντων, την συνηθισμένη χρόνια τώρα γκρίνια των ποδοσφαιριστών αλλά πάνω απ' όλα την γκρίνια των φιλάθλων...
  Αυτό το ατελείωτο, επίσης χρόνια τώρα, "οι οργανωμένοι φταίνε", όχι "οι φίλαθλοι του καναπέ φταίνε", όχι εσύ φταίς, εγώ φταίω δλδ   Ε Λ Ε Ο Σ! Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό το πράγμα τόσα χρόνια (γιατί μην μου πει κανείς ότι ξεκίνησε με την πολυμετοχικότητα) με την γκρίνια και την φαγωμάρα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού μεταξύ μας. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό να προσπαθείς να ρίξεις το φταίξιμο για οτιδήποτε σε κάποιον άλλο αλλά εδώ μιλάμε για τρελές καταστάσεις. Σαν να υπάρχει απο πάνω μας ένα σύννεφο μιζέριας το οποίο, μόλις πάει να φυσήξει να το διώξουμε, κάποιος πάει και προσπαθεί να το κρατήσει.  Ακόμα και στο τελευταίο double, οι μισοί φίλαθλοι μιλούσαν και ενεργούσαν λες και είχαμε πέσει κατηγορία. WTF DUDES δλδ.
   Ιστορικά, λένε, πως ένας οποιοσδήποτε λαός, συμβαίνει να έχει μικρή μνήμη και συχνά τείνει να επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος. Όπως το βλέπεις στην Ελλάδα με την πλειονότητα των ψηφοφόρων να ψηφίζει για χρόνια πότε το ένα και πότε το άλλο από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα
παρότι έβλεπε πως τον κλέβουν, έτσι το βλέπεις και σε μια μερίδα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού.

   Ήμουν 19-20 χρονών (και τώρα είμαι σαράντα) όταν στο γήπεδο όλοι εν χορώ τραγουδούσαμε "Καβουρογιάννης" και "Βαρδινογιάννη πουσταρά, βάλε στο κώ- , βάλε στο κώλο τα λεφτά" έτσι δεν είναι; Κάνω λάθος; Περάσανε 20 χρόνια και το έχω χάσει; Δεν νομίζω μάγκες. Όλοι θυμόμαστε στιγμές στην πριν του 2008 παναθηναϊκή ζωή μας να ζητάμε από την οικογένεια να κάνει κάτι για την ομάδα. Είτε με την μορφή μεταγραφών είτε , συχνότερα, με την μορφή προστασίας προς τους παίκτες που από ένα σημείο και μετά (Ριζούπολη) στη σύγχρονη ιστορία μας έγιναν παντελώς έρμαια των ορέξεων του Κόκκαλη αρχικά και τώρα του Μαρινάκη.
   Ας είμαστε σοβαροί, αν ήθελε η οικογένεια θα μπορούσε να κάνει πολλά για την ομάδα. Δεν εννοώ παράγκες και μαλακίες, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, αν έχεις πλάνο και δώσεις λεφτά, μπορείς να φτιάξεις μια ομάδα που να πρωταγωνιστεί με μεγάλο παράδειγμα την ομάδα μπάσκετ. Ούτε λέω για ομάδα να μην χάνει ποτέ, αν δεν χάσεις πως να πάψεις να είσαι αλαζόνας; Πως θα μάθεις να παίζεις στ αλήθεια; Βλέπεται τους γαυρους τι παθαίνουν κάθε χρόνο έξω, πηγαίνοντας με την αλαζονεία και την λανθασμένη σιγουριά ότι όταν φυσάει άνεμος αντίθετος απ την πορεία τους είναι φάουλ.
  Θα μπορούσαμε να έχουμε δικό μας γήπεδο, γιατί να έχουν το κλεμμένο οι γαύροι και μεις τίποτα; Πιστεύει ειλικρινά κάποιος απο εσάς ότι αν ένοιαζε τον Βαρδή λίγο η ομάδα θα μπορούσε να κάνει κάτι ο πουθενάς ο Κόκκαλης; Γιατί μην κοροϊδευόμαστε, μπροστά στην οικογένεια δεν είναι τίποτα. Απλά η Αγία οικογένεια δεν ασχολήθηκε. Για ποιόν λόγο δεν ξέρω. Ίσως όντως γαυρίζουν ή απλά βαριόντουσαν ν ασχοληθούν ή τα υπόλοιπα επιχειρηματικά τους σχέδια απαιτούσαν να είναι η ομάδα σε αυτό το επίπεδο. Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει, ο καθένας μας απλά λέει τη μαλακία του να περνάει η ώρα.
 

Μετά ήρθε η πολυμετοχικότητα και στο δεύτερο χρόνο της με Σισέ και Σίλβα πήρε double και μεις αντί να χαρούμε, αρχίσαμε να ξεσκιζόμαστε μεταξύ μας. Σαν διοίκηση αλλά και σαν φίλαθλοι ομοίως...και οι γαύροι που τους είχε πάει το σκατό στη κάλτσα αγαλλίασαν... και μεις αρχίσαμε πάλι το αγαπημένο μας σπορ της φαγωμάρας.
 Ακολούθησε αυτή η υπέροχη περίοδος του παρκαρίσματος, ξεπαρκαρίσματος και αφού είδε πως γαμιόμαστε, πλάκωσε και ο γύφτος ,ο Μαρινάκης ο οποίος στο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε παιδί πρέπει να έτρωγε μεγάλη καζούρα και πολύ φάπα γιατί αλλιώς δεν δικαιολογείτε τέτοιο κόμπλεξ, ο Γιαννάκης ευχαρίστησε τον Πετράκη και μ αυτά και μ αυτά φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα.
  Η ομάδα έχει πρόεδρο τον Αλαφούζο, με λίγα λεφτάκια μπορείς να γίνεις μέλος-μέτοχος της ομάδας, για Ευρώπη δεν πήραμε αδειοδότηση, γυρίσαμε Λεωφόρο (γιούπι) και ο Φορέας πήρε τον ερασιτέχνη (σαν Θύρα 13 ξανά).  Ξέχασα τίποτα; Α ναι, και κάθε μέρα παντού βλέπεις την ίδια απαράλλαχτη γκρίνια, απλά τώρα προς άλλους αποδέκτες. Εδώ κάποιοι αρχίζουν και παρουσιάζουν σαν θεό και μάγκα τον Γκότζο. ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΖΟ για όσους δεν κατάλαβαν.
  Οπότε γυρίζοντας 2 χρόνια μετά πίσω εδώ έχω χάσει πολλά; Έχουμε αλλάξει σαν φίλαθλοι;  Τι λέτε;