Πώς μπορώ να ξεχάσω…

Έφτασε στο κέντρο από τα νότια προάστια σε ηλικία 17 ετών. Ας μη γελιόμαστε. Τότε ήταν διαφορετικές οι εποχές και ο Νότος δεν είχε μεγάλη σχέση με το αστικό κέντρο. Πριν φτάσει όμως ως παίκτης του Παναθηναϊκού να διαβεί την πόρτα του Τάφου, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης την είχε… αλώσει πρώτα. Την άνοιξη του ίδιου έτους (1991), το απόλυτο σύμβολο των οπαδών του Τριφυλλιού είχε επισκεφθεί τη Λεωφόρο ως παίκτης του εφηβικού της Γλυφάδας, στη φάση των 32 του πρωταθλήματος. Ο πρώτος προκρινόταν.

Ήταν ένα κυριακάτικο πρωινό (σπάνιοι οι πρωινοί αγώνες τότε) που η Γλυφάδα με ηγέτη τον Αλβέρτη νίκησε τον Παναθηναϊκό μέσα στον Τάφο, για να κάνει το ίδιο μερικές εβδομάδες αργότερα στα ανοιχτά γήπεδα των νοτίων προαστίων απέναντι από την εκκλησία. Ελάχιστοι μήνες πέρασαν μέχρι που ο κάπτεν φόρεσε την πράσινη φανέλα και έκανε την πρώτη γνωριμία του με τον Παναθηναϊκό και το Τάφο του Ινδού.
«Η πρώτη εντύπωση ήταν πάρα πολύ δυνατή» μας εκμυστηρεύεται τώρα πια ο Φράνκι, έχοντας πολλές αναμνήσεις ζωντανές από το ιστορικό γήπεδο. «Είχα ακούσει πολλά για αυτό το γήπεδο και είχα μεγάλη περιέργεια να δω πώς είναι να παίζεις μέσα σε αυτό». Ανακάλεσε στη μνήμη του την πρώτη μέρα. «Δεν ξεχνιέται εύκολα. Ήταν κάτι πολύ επιβλητικό, ένα γήπεδο κάτω από το γήπεδο, μία κατάσταση που μόνη της ήταν γεμάτη μυστήριο. Δεν είχα ξαναζήσει τίποτα παρόμοιο στη ζωή μου. Και μετά ήρθαν οι αγώνες. Δεν έχω διαγράψει σχεδόν τίποτα από αυτά που περάσαμε εκεί. Θυμάμαι όμως έντονα κάποια ματς, που ήταν πολύ περίεργα για εμένα, διότι έγιναν επεισόδια και στο γήπεδο επικράτησε χαμός. Αντιλαμβάνεσαι πόσο παράξενο ήταν όλο αυτό».
Τρία πράγματα έχει χαραγμένα στο μυαλό του. «Την επιβλητικότητα του γηπέδου, που σε καθήλωνε. Τον Νάκο. Και την ιδιαίτερη μυρωδιά».
Του ζητήσαμε να μας αναλύσει. «Εντάξει. Έμοιαζε επιβλητικό, διότι κυριολεκτικά επρόκειτο για κάτι underground. Ένα γήπεδο κάτω από τη Γη, που σε κάνει (αν δεν έχει πάει ποτέ) να φαντάζεσαι πολλά πράγματα. Να σκέφτεσαι τι θα συναντήσεις. Μόνο ένα γήπεδο συνάντησα στη ζωή μου σαν τον Τάφο κι αυτό ήταν στην Πορτογαλία».
Και συνεχίζει: «Ο Νάκος ήταν μία τεράστια μορφή. Ο κλειδοκράτορας της Λεωφόρου, ο άνθρωπος που κοιμόταν μέσα στο γήπεδο και είχε κάνει τον Τάφο σπίτι του. Αμέτρητες στιγμές ήταν ιδιαίτερες με τον Νάκο. Ο Νάκος με υποδέχτηκε όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στο γήπεδο, με χαιρέτησε, με πήγε στα αποδυτήρια και μου έδωσε τα πρώτα ρούχα. Μία φιγούρα κλασική και συνδεδεμένη με τη Λεωφόρο. Εντάξει, κάποιες φορές μπερδεύαμε (σ.σ. ο Νάκος) το νερό με το τσίπουρο στο ψυγείο, αλλά ήταν όλα όμορφα. Όταν πήγα να πάρω τα ρούχα μου, θέλησα να επιλέξω το νούμερο 15, για να τον ακούσω να φωνάζει (με τον ιδιαίτερο τρόπο που προσπαθούσε να μιλήσει). «Σσσς (σ.σ. ένα μακρόσυρτο «σ» που δεν ήταν σφύριγμα, αλλά περισσότερο ειδοποίηση), άσ' το κάτω το 15, είναι του Μυριούνη». Ο Φράνκι γελάει και νοσταλγεί. Όπως όλοι μας εδώ που τα λέμε. Αλλά για τον μεγάλο αρχηγό ο Τάφος ήταν ιδιαίτερος. Εκεί ξεκίνησε η μεγαλειώδης πορεία του που κατέληξε στην απόλυτη αναγνώριση και την καταξίωση.