Πριν τα γαμήσετε όλα…

Πριν τα γαμήσετε όλα…:

Μια φωτογραφία που αποτυπώνει ποιοι είσαστε πραγματικά. Πριν τα γαμήσετε όλα…

Όπως έγραφε πριν από καμιά εβδομάδα ο pap στο καταπληκτικό του άρθρο Fuck Modern Football
το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Από τότε που μπήκε το Champions League στην
ζωή μας και τα εκατομμύρια που αυτό δίνει σε όσους συμμετέχουν, ο
ψευτο-πρωταθλητής έχει βάλει σκοπό να μας τυραννάει και να βγάζει άφθονο
γέλιο με τις συνεχόμενες παρουσίες του, στη προσπάθεια του να φτιάξει
το Ευρωπαϊκό του προφίλ. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει με κάθε μέσο και
τρόπο να παίρνει το πρωτάθλημα της Μπανανίας, ώστε να καρπώνεται μόνο
αυτός τα χρήματα και να θρέφει με αυτά όλο το σύστημα το οποίο του εξασφαλίζει την “συμμετοχή” του. 


Και συνεχίζω με pap. Από την καθιέρωση της Α’ Εθνικής (γιατί
παλαιότερα είχαμε άλλα κόλπα) και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90,
το πρωτάθλημα ή το κύπελλο δεν ήταν αυτοσκοπός. Ήταν εννοείται μεγάλη
χαρά και υπερηφάνια για όλο το καλοκαίρι η κατάκτηση τους, αλλά αν δεν
ήσουν καλός δεν το έπαιρνες, πάει και τελείωσε. Όχι με το ζόρι όπως στις
μέρες μας, που πρέπει -με οποιοδήποτε κόστος- να το πάρει ο ένας, για
τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω.


Πριν φτάσουμε λοιπόν στο σήμερα και στην ιστορία που γράφεται με
μαύρα γράμματα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και μια 15ετία και χωρίς τους
χρυσοφόρους ομίλους, η εικόνα ήταν αυτή που απωτυπώνεται στην παρακάτω
φωτογραφία…

Τι λέει λοιπόν αυτό το στατιστικό, που βρήκα από το αρχείο μου, στον
Ελεύθερο Τύπο του 1994? Μέχρι τότε, 33 αγώνες είχαν δώσει όλους κι όλους
οι Ελληνικές ομάδες, μετά τα Χριστούγεννα στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Από τη
κοπάνα του περίγελου από τους αγώνες με τη Μπεσίκτας το 1960 και δύο
χρόνια πριν ο Παναθηναϊκός φτάσει ΠΑΛΙ μέχρι τα ημιτελικά του Champions
League, η εκπροσώπηση της Ελλάδας (σε κάπως προχωρημένο στάδιο, δηλαδή
να προκριθεί μια ομάδα δύο φορές σε κάποια Ευρωπαϊκή διοργάνωση) είναι
αυτή που απεικονίζεται πιο πάνω.


Παναθηναϊκός 19, ΑΕΚ 8 και μετά ο κουτσός κι η μάνα του… Ακόμα και
εκεί βέβαια που αμέσως τοποθετείται πρώτος ο Λουί ντε Φινές, πάλι
τελευταίος (χρονολογικά) και καταϊδρωμένος τα κατάφερε, μετά από μΠΑΟΚ
και τυρί, σε εκείνο το… μαγικό φθινόπωρο του Γιώργου Βαίτση και τη
γιορτή των δοκαριών στο 0-0 με τη Μονακό στο παλιό ποδηλατοδρόμιο.

Χρειάστηκε να περάσουν δηλαδή 34 ολόκληρα χρόνια!!! ρε στουρνάρια
και να σας γίνει ο πάτος νααααα, για να καταφέρετε να περάσετε δύο
ομάδες σε μια χρονιά!

Και ολοκληρώνω πάλι με pap! Βλέπετε μέχρι τότε δεν μας ένοιαζαν ΜΟΝΟ τα φράγκα του θιασώτη/καραγκιόζη Πλατινί. Ούτε η θέση του προέδρου της ΕΠΟ, ή της ΚΕΔ
ήταν τόσο σημαντική, ώστε να γίνεται πραγματικός αγώνας ποιος θα την
καταλάβει για να περνάει  από test-interview από τον ιδιοκτήτη του
νταβατζή του πρωταθλήματος με κατάθεση βιογραφικού και πιστοποιητικού φρονιμάτων.


Υπήρχαν 4-5 εφημερίδες και όχι 12! που προσπαθούσαν πραγματικά να
ενημερώσουν τον φίλαθλο κόσμο και δεν είχαν μοναδικό σκοπό να
περάσουν την προπαγάνδα του “ισχυρού”. Ακόμα και στις  λεγόμενες
οπαδικές (Ηχώ-Φως), υπήρχαν ψίγματα αντικειμενικότητας. Σήμερα, οι
οπαδικές των κοπρολάγνων γράφουν ό,τι τους φουρνίζει ο πόλντο, ενώ οι
“δικιές μας” ό,τι συμφέρει τα αφεντικά τους. Χειρότερες όλων βέβαια, οι
και καλά “αντικειμενικές” που περνάνε τη προπαγάνδα της Αλεξάνδρας και
του εκάστοτε προέδρου επενδυτή με αριστοτεχνικό τρόπο.


Quiz: Γιατί ο Παναθηναϊκός είναι η μόνη ομάδα που έχει μονό αριθμό αγώνων (19) ενώ οι υπόλοιπες έχουν ζυγό? 

Καλή σας μέρα μάγκες. Ραντεβού το βράδυ στο ΟΑΚΑ!

Να είστε πολύ περήφανοι που είστε ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΙ…

Εξαιρετικη αναρτηση απο το Παναθα μου!!!