The show must go on:
3 Φεβρουαρίου 2013, κάπου στον Παράδεισο...
«Κυρ-Πέτρο, θέλουμε σήμερα να μας παραχωρήσεις την αίθουσα εκδηλώσεων του Παραδείσου. Έχουμε γιορτή με πολλούς καλεσμένους».
«Ευχαρίστως, κύριε Γιώργο. Τι γιορτάζετε, εάν επιτρέπεται;».
«Δε θυμάσαι, που ένα βράδυ σου μιλούσα για έναν αθλητικό σύλλογο που είχα ιδρύσει, παρέα με καμιά σαρανταριά συναθλητές μου, στην Αθήνα;»
«Ναι, θυμάμαι!»
«Ε, λοιπόν γιορτάζουμε τα 105 χρόνια μας σήμερα, και είπαμε να κάνουμε ένα reunion. Θα βρεθούμε ξανά, παλιοί και καλοί φίλοι. Θα είναι και ο Απόστολος Νικολαίδης που θα μιλήσει ειδικά για την περίσταση».
«Τον ξέρω τον Πατριάρχη! Εξαιρετικός κύριος και ηγετική φυσιογνωμία. Κυκλοφορεί πάντα με ένα χρυσό τριφυλλάκι στο πέτο του. Λοιπόν, τι ώρα θέλετε να κλείσετε την αίθουσα;».
«Στις 19.08 το βράδυ».
«Εντάξει. Αίθουσα 13, στο όνομα Γεώργιος Καλαφάτης, στις 19.08 το βράδυ. Έκλεισε»!
Σε πολλά μήκη και πλάτη της υφηλίου, αλλά και ψηλά στους ουρανούς, κάποιοι αισθάνονται ξεχωριστά για τον αγαπημένο τους σύλλογο, τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σήμερα συμπληρώνει 105 χρόνια ύπαρξης, 105 χρόνια προσφοράς στον αθλητισμό και στην κοινωνία, 105 χρόνια γεμάτα τίτλους, διακρίσεις και έντονα συναισθήματα.
Είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο κάποιος να σκιαγραφήσει την έννοια «Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος». Όταν στις 3 Φεβρουαρίου του 1908, ο Γεώργιος Καλαφάτης έπαιρνε την απόφαση να ιδρύσει έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, κοντά στο Πεδίον του Άρεως, κανένας δε φανταζόταν πως 105 χρόνια μετά, ο σύλλογος αυτός θα αποτελούσε το καμάρι του ελληνικού αθλητισμού, θα προκαλούσε ρίγη συγκίνησης στα πλήθη και θα γινόταν μέρος της ζωής των Αθηναίων αλλά και των απανταχού Ελλήνων.
Τί είναι λοιπόν ο Παναθηναϊκός;
Για κάποιους είναι απλά ένας Αθλητικός Όμιλος. Για άλλους, το ομορφότερο -δευτερεύον- πράγμα στη ζωή. Για άλλους, ένας καλός φίλος, πολλές φορές ο καλύτερος. Και για άλλους, όλη τους η ζωή...
Πώς θα ένιωθε άραγε ο Καλαφάτης, αν κάποιος του έλεγε τότε πως 39.000 μέρες μετά, θα υπήρχαν όχι ένας, αλλά χιλιάδες άνθρωποι που θα τραγουδούσαν, για χάρη της έμπνευσης του, «είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου, και για σένα μόνο ζω»;
Ο Παναθηναϊκός ιδρύθηκε ως ποδοσφαιρικός σύλλογος, από politically incorrect ανθρώπους, οι οποίοι ασφυκτιούσαν από τον καθωσπρεπισμό και την συμβατικότητα της εποχής και ήθελαν να κάνουν τη δική τους επανάσταση στο κατεστημένο. Ο «Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών» ήταν η ευκαιρία και η αφορμή για να κάνουν αυτό που λάτρευαν. Να παίζουν «φουτ-μπωλ».
Ο Παναθηναϊκός όμως ήταν ταγμένος να γίνει πρωταθλητής σε κάθε μορφή αθλητισμού, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Και το Τριφύλλι, το πανάρχαιο αυτό θρησκευτικό σύμβολο, που συμβόλιζε, εκτός από τύχη και ελπίδα, την τριαδικότητα, ήταν πολύ δυνατό για να κλειστεί σε αμιγώς ποδοσφαιρικά στεγανά.
Έτσι, κάπου στα 1919, ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε να δικαιώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που αναφώνησε στη γενική συνέλευση του συλλόγου, το καλοκαίρι του 1965, ο τότε Γενικός Αρχηγός του Ομίλου, Ξενοφών Χατζησαράντος: «Ο Παναθηναϊκός πάντοτε απέβλεπεν εις το να γίνει παναθλητικόν σωματείον, διότι τότε μόνον δύναται να εκπληρώσει τον προορισμόν του...». Και από «Ποδοσφαιρικός Όμιλος» έγινε «Αθλητικός Όμιλος». Και δεύτερο σχολείο, συνάμα, για χιλιάδες Έλληνες αθλούμενους...Ο Παναθηναϊκός πήρε παιδάκια και τους παρέδωσε άνδρες, πήρε αθλητές και τους παρέδωσε πρωταθλητές Ελλάδας, Βαλκανιονίκες, Μεσογειονίκες, Πρωταθλητές Ευρώπης και Κόσμου, Ολυμπιονίκες, ακόμα και παγκόσμιους ρέκορντμαν.
Σήμερα, ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος, βρίσκεται ίσως στην πιο δύσκολη καμπή της Ιστορίας του. Πληγωμένος από ανθρώπους που διαχρονικά είχαν ως προτεραιότητα τους να παίρνουν περισσότερα από όσα δίνουν. Λαβωμένη αλλά πάντα περήφανη η «πράσινη σημαία μας ψηλά», συνεχίζει παρόλα αυτά να ανεμίζει, ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει!
Είναι πολύ δύσκολο φυσικά να συμπυκνωθεί η Ιστορία του μεγαλύτερου και πιο πετυχημένου αθλητικού οργανισμού της χώρας, σε ένα κείμενο. Ούτε καν σε ένα βιβλίο με 10.000 σελίδες θα χωρούσε η λαμπρή Ιστορία του Συλλόγου του Μεγάλου.
Ας δούμε όμως επιγραμματικά κάποια από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Παναθηναϊκού, τα οποία του προσδίδουν επάξια τον τίτλο του Πρωταθλητή των Πρωταθλητών.
Αυτά είναι κάποια από τα σημαντικότερα στοιχεία που κρατούν το Τριφύλλι στην πρώτη θέση όλων των εποχών. Παράλληλα, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες πρωτιές για τις οποίες ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπερηφανεύτεται. Πρώτος σύλλογος που κατασκεύασε ποδοσφαιρικό σύλλογο, πρώτος που κατασκεύασε κλειστό γήπεδο μπάσκετ, πρώτος που κατασκεύασε κλειστό κολυμβητήριο, ο σύλλογος που έφερε στη χώρα μας αρκετά αθλήματα, ο πρώτος σύλλογος με σύνδεσμο οργανωμένων οπαδών και πολλά άλλα...
Είναι επίσης ο σύλλογος που στο γήπεδο του σηκώθηκε για πρώτη φορά η ελληνική σημαία, τέσσερεις ημέρες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας, στις 8 Οκτωβρίου 1944 (διαβάστε εδώ περισσότερα). Αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο από όλα του τα επιτεύγματα.
Κι όπως παραδέχθηκε και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Γεώργιος Ανδριανόπουλος, το 1963, στον εορτασμό των 55 ετών από την ίδρυση του Παναθηναϊκού:
«Σαν επίσημος εκπρόσωπος του Ολυμπιακού θα ήθελα να αναγνωρίσω την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού, ο οποίος υπήρξε και παραμένει πρωτοπόρος των αθλητικών εκδηλώσεων του τόπου μας και αποτελεί τον Σύλλογον των πρωταθλητών, την πεμπτουσίαν του ελληνικού αθλητισμού. Και δικαίως, θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν δι' όλους ημάς τους υπολοίπους και θα είναι τιμή και υποχρέωσις κάθε ελληνικού αθλητικού σωματείουνα προσπαθήσει να πλησιάσει το αδιαφιλονίκητο μεγαλείο του Παναθηναϊκού»...
Στην αίθουσα 13 του Παραδείσου όμως συνεχίζεται η λαμπρή εκδήλωση. Πλήθος αθλητών, προπονητών και παραγόντων βρίσκονται εκεί, την ώρα που στο βήμα βρίσκεται ο, για πολλά χρόνια γενικός γραμματέας του Τριφυλλιού, και από τις σημαντικότερες Παναθηναϊκές μορφές Μιχάλης Παπάζογλου. Ο Απόστολος Νικολαίδης, που μόλις τελείωσε την ομιλία του, καταχειροκροτούμενος, κάθεται δίπλα στον Αντώνη Μαντζεβελάκη. Δίπλα τους ο Λουκάς Πανουργιάς. Μπροστά τους, ο Γεώργιος Καλαφάτης. Ο Πέτρος Γκιουράνοβιτς με τον Μπλούη Διακάκη, τον Γιάννη Κωστόπουλο και τον Γιάννη Μαλακατέ, κι αυτοί παρόντες. Ο Νίκος Καρακώστας τους συστήνει τον Δημήτρη Μούρτο και κάθονται όλοι μαζί. Λίγο πιο πέρα, σύσσωμη η ομάδα του 1930, με τον Άγγελο Μεσσάρη, τον Αντώνη Μηγιάκη και τον ήρωα του πολέμου, Μίμη Πιερράκο.
Είναι και ο Λύσανδρος Δικαιόπουλος εκεί, ο ποδοσφαιριστής που άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Αντώνης Βρεττός και Θανάσης Νίκαινας χαμογελαστοί και ανακουφισμένοι, επαινούν τον Αχιλλέα Μακρόπουλο, που με τις ενέργειες του φαίνεται να διασώζει οριστικά το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και εύχονται να αργήσουν να τον γνωρίσουν από κοντά. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ο παππούς, κι αυτός εκεί, κάθεται δίπλα στον Ξενοφώντα Χατζησαράντο. Ο Φέρεντς Πούσκας, χαμογελαστός όπως πάντα, παρέα με τον Λάκη Πετρόπουλο και δίπλα τους ο Ιωάννης Μοάτσος με τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη. Παρόντες και εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού χώρου γνωστοί για τα «πράσινα αισθήματα» τους, όπως οι Νίκος Κούρκουλος, Βασίλης Αυλωνίτης, Μελίνα Μερκούρη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Χορν, Φρέντυ Γερμανός, Τζένη Καρέζη, Αλέκος Σακελλάριος, Βίκυ Μοσχολιού, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Γιώργος Οικονομίδης, Γιώργος Μουζάκης, Παντελής Ζερβός, Μάνος Ξυδούς, Γιώργος Φούντας και άλλοι.
Έξω από την αίθουσα έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες ανώνυμοι φίλαθλοι του Τριφυλλιού, που θέλουν κι αυτοί να πάρουν μία γεύση από τη γιορτή.
Η ομιλία του Μιχάλη Παπάζογλου θα κλείσει ως εξής:
«O Παναθηναϊκός αγαπητοί συνάδελφοι είναι μια μεγάλη οικογένεια, πατριαρχική, της οποίας τα μέλη διέπονται υπό μίας ειδικής νοοτροπίας. Συνδέονται, αλληλοεκτιμώνται, κινούνται και δρουν υπό μιαν λίαν ιδιότροπον σκέψιν. Ημείς οι οποίοι εζήσαμεν και ηνδρώθημεν επί μίαν τεσσαρακονταετίαν μέσα εις αυτήν την περίεργον ατμόσφαιραν, αισθανόμεθα μιάν ενδόμυχον μεταξύ μας αγάπην, εκτίμησιν, υποχρέωσιν. Όλοι έχομεν την γνώμην και την ακράδαντον πεποίθησιν ότι ο Παναθηναϊκός είναι μία πραγματικά μεγάλη ιδέα, που αποτελεί ένα μέρος του βίου μας, που θα ζη πάντα. Τα μέλη, οι αθληταί, τα συμβούλια παρέρχονται και αντιπαρέρχονται. Ο Παναθηναϊκός, όμως, θα παραμένη επί γενεάς γενεών εις την Αιωνιότητα».
Η αίθουσα θα σειστεί από τα χειροκροτήματα και πολλά ζευγάρια μάτια θα δακρύσουν. Στο τέλος, όλοι μαζί θα τραγουδήσουν τον Ύμνο του Παναθηναϊκού...
Κάπου εδώ, η γιορτή στον Παράδεισο για τα 105 χρόνια του Παναθηναϊκού θα λάβει τέλος. Μια άλλη γιορτή, όμως, εδώ στη Γη, πρέπει να συνεχιστεί. Θα φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών όλων εκείνων που δε βρίσκονται πια εδώ; Θα είμαστε άξιοι συνεχιστές των ανθρώπων που έφτασαν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή;
Ο Παναθηναικός πρέπει να συνεχίσει να κάθεται στο θρόνο του, έναν θρόνο που διάφοροι παραχαράκτες της Ιστορίας συνεπικουρούμενοι από τους «εντός των τειχών» εχθρούς προσπαθούν να του αποσπάσουν. Θα τα καταφέρει; Η Ιστορία θα δείξει...
1908 - 2013, 105 χρόνια Παναθηναϊκός Aθλητικός Όμιλος. Χρόνια μας πολλά!
The show must go on...
* Οι στίχοι προέρχονται από το κομμάτι «It's a kind of magic»(1986) των Queen.
Ο Παναθηναϊκός μας έχει γενέθλια! Ο Ar1stot3lis προσπαθεί να συμπυκνώσει 105 χρόνια ένδοξης Ιστορίας σε ένα κείμενο. Πράγμα αδύνατον...
It’s a kind of magic
A kind of magic
One dream, one soul, one prize
One goal, one golden glance of what should be
3 Φεβρουαρίου 2013, κάπου στον Παράδεισο...
«Κυρ-Πέτρο, θέλουμε σήμερα να μας παραχωρήσεις την αίθουσα εκδηλώσεων του Παραδείσου. Έχουμε γιορτή με πολλούς καλεσμένους».
«Ευχαρίστως, κύριε Γιώργο. Τι γιορτάζετε, εάν επιτρέπεται;».
«Δε θυμάσαι, που ένα βράδυ σου μιλούσα για έναν αθλητικό σύλλογο που είχα ιδρύσει, παρέα με καμιά σαρανταριά συναθλητές μου, στην Αθήνα;»
«Ναι, θυμάμαι!»
«Ε, λοιπόν γιορτάζουμε τα 105 χρόνια μας σήμερα, και είπαμε να κάνουμε ένα reunion. Θα βρεθούμε ξανά, παλιοί και καλοί φίλοι. Θα είναι και ο Απόστολος Νικολαίδης που θα μιλήσει ειδικά για την περίσταση».
«Τον ξέρω τον Πατριάρχη! Εξαιρετικός κύριος και ηγετική φυσιογνωμία. Κυκλοφορεί πάντα με ένα χρυσό τριφυλλάκι στο πέτο του. Λοιπόν, τι ώρα θέλετε να κλείσετε την αίθουσα;».
«Στις 19.08 το βράδυ».
«Εντάξει. Αίθουσα 13, στο όνομα Γεώργιος Καλαφάτης, στις 19.08 το βράδυ. Έκλεισε»!
One flash of light that shows the way
No mortal man can win this day
It’s a kind of magic
Σε πολλά μήκη και πλάτη της υφηλίου, αλλά και ψηλά στους ουρανούς, κάποιοι αισθάνονται ξεχωριστά για τον αγαπημένο τους σύλλογο, τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σήμερα συμπληρώνει 105 χρόνια ύπαρξης, 105 χρόνια προσφοράς στον αθλητισμό και στην κοινωνία, 105 χρόνια γεμάτα τίτλους, διακρίσεις και έντονα συναισθήματα.
Είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο κάποιος να σκιαγραφήσει την έννοια «Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος». Όταν στις 3 Φεβρουαρίου του 1908, ο Γεώργιος Καλαφάτης έπαιρνε την απόφαση να ιδρύσει έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, κοντά στο Πεδίον του Άρεως, κανένας δε φανταζόταν πως 105 χρόνια μετά, ο σύλλογος αυτός θα αποτελούσε το καμάρι του ελληνικού αθλητισμού, θα προκαλούσε ρίγη συγκίνησης στα πλήθη και θα γινόταν μέρος της ζωής των Αθηναίων αλλά και των απανταχού Ελλήνων.
Τί είναι λοιπόν ο Παναθηναϊκός;
Για κάποιους είναι απλά ένας Αθλητικός Όμιλος. Για άλλους, το ομορφότερο -δευτερεύον- πράγμα στη ζωή. Για άλλους, ένας καλός φίλος, πολλές φορές ο καλύτερος. Και για άλλους, όλη τους η ζωή...
Πώς θα ένιωθε άραγε ο Καλαφάτης, αν κάποιος του έλεγε τότε πως 39.000 μέρες μετά, θα υπήρχαν όχι ένας, αλλά χιλιάδες άνθρωποι που θα τραγουδούσαν, για χάρη της έμπνευσης του, «είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου, και για σένα μόνο ζω»;
Ο Παναθηναϊκός ιδρύθηκε ως ποδοσφαιρικός σύλλογος, από politically incorrect ανθρώπους, οι οποίοι ασφυκτιούσαν από τον καθωσπρεπισμό και την συμβατικότητα της εποχής και ήθελαν να κάνουν τη δική τους επανάσταση στο κατεστημένο. Ο «Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών» ήταν η ευκαιρία και η αφορμή για να κάνουν αυτό που λάτρευαν. Να παίζουν «φουτ-μπωλ».
Ο Παναθηναϊκός όμως ήταν ταγμένος να γίνει πρωταθλητής σε κάθε μορφή αθλητισμού, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Και το Τριφύλλι, το πανάρχαιο αυτό θρησκευτικό σύμβολο, που συμβόλιζε, εκτός από τύχη και ελπίδα, την τριαδικότητα, ήταν πολύ δυνατό για να κλειστεί σε αμιγώς ποδοσφαιρικά στεγανά.
Έτσι, κάπου στα 1919, ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε να δικαιώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που αναφώνησε στη γενική συνέλευση του συλλόγου, το καλοκαίρι του 1965, ο τότε Γενικός Αρχηγός του Ομίλου, Ξενοφών Χατζησαράντος: «Ο Παναθηναϊκός πάντοτε απέβλεπεν εις το να γίνει παναθλητικόν σωματείον, διότι τότε μόνον δύναται να εκπληρώσει τον προορισμόν του...». Και από «Ποδοσφαιρικός Όμιλος» έγινε «Αθλητικός Όμιλος». Και δεύτερο σχολείο, συνάμα, για χιλιάδες Έλληνες αθλούμενους...Ο Παναθηναϊκός πήρε παιδάκια και τους παρέδωσε άνδρες, πήρε αθλητές και τους παρέδωσε πρωταθλητές Ελλάδας, Βαλκανιονίκες, Μεσογειονίκες, Πρωταθλητές Ευρώπης και Κόσμου, Ολυμπιονίκες, ακόμα και παγκόσμιους ρέκορντμαν.
The bell that rings inside your mind
Is challenging the doors of time
The waiting seems eternity
The day will dawn on sanity
Is this a kind of magic?
Σήμερα, ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος, βρίσκεται ίσως στην πιο δύσκολη καμπή της Ιστορίας του. Πληγωμένος από ανθρώπους που διαχρονικά είχαν ως προτεραιότητα τους να παίρνουν περισσότερα από όσα δίνουν. Λαβωμένη αλλά πάντα περήφανη η «πράσινη σημαία μας ψηλά», συνεχίζει παρόλα αυτά να ανεμίζει, ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει!
Είναι πολύ δύσκολο φυσικά να συμπυκνωθεί η Ιστορία του μεγαλύτερου και πιο πετυχημένου αθλητικού οργανισμού της χώρας, σε ένα κείμενο. Ούτε καν σε ένα βιβλίο με 10.000 σελίδες θα χωρούσε η λαμπρή Ιστορία του Συλλόγου του Μεγάλου.
Ας δούμε όμως επιγραμματικά κάποια από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Παναθηναϊκού, τα οποία του προσδίδουν επάξια τον τίτλο του Πρωταθλητή των Πρωταθλητών.
- Ο Παναθηναϊκός είναι ο αρχαιότερος εν ενεργεία ποδοσφαιρικός σύλλογος της Ελλάδας.
- Ο Παναθηναϊκός κατέχει το ρεκόρ λειτουργίας περισσότερων αθλητικών τμημάτων σε μία χρονιά. Και διαχρονικά όμως, ο Παναθηναϊκός έχει καλλιεργήσει τα περισσότερα αθλήματα από κάθε άλλον σύλλογο. Άλλα για λίγους μήνες και άλλα για πάντα.
- Ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει πανελλήνιο τίτλο σε 22 διαφορετικά αθλήματα. Κανένας άλλος σύλλογος δεν έχει πετύχει κάτι παρόμοιο. Το 1982 μάλιστα, κατάφερε να αποθησαυρίσει 50 επίσημους ομαδικούς τίτλους σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχε!
- Ο Παναθηναϊκός είναι ο σύλλογος που έχει κατακτήσει τους περισσότερους τίτλους στο σύνολο των σπορ. Συνολικά, εάν αθροιστούν οι επίσημοι τίτλοι και των μικρότερων ηλικιών, το νούμερο που προκύπτει είναι τετραψήφιο! Στο σύνολο ανδρών-γυναικών το Τριφύλλι κατέχει και πάλι την πρωτιά, με δεύτερο τον Πανελλήνιο και τρίτο τον Ολυμπιακό. Και τα δύο ρεκόρ είναι απλησίαστα. Αν κάποιος προσθέσει και τους ατομικούς τίτλους το νούμερο γίνεται δυσθεώρητο. Χώρια οι εκατοντάδες ανεπίσημοι τίτλοι που έχει κατακτήσει ο σύλλογος, που επίσης αποτελούν ρεκόρ.
- Ο Παναθηναϊκός είναι ο σύλλογος με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στο εξωτερικό, τα περισσότερα διεθνή τρόπαια, τις περισσότερες ευρωπαϊκές νίκες και τις περισσότερες προκρίσεις, σε όλα τα σπορ.
- Ο Παναθηναϊκός είναι ο σύλλογος με την μεγαλύτερη εκπροσώπηση αθλητών στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ.
Αυτά είναι κάποια από τα σημαντικότερα στοιχεία που κρατούν το Τριφύλλι στην πρώτη θέση όλων των εποχών. Παράλληλα, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες πρωτιές για τις οποίες ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπερηφανεύτεται. Πρώτος σύλλογος που κατασκεύασε ποδοσφαιρικό σύλλογο, πρώτος που κατασκεύασε κλειστό γήπεδο μπάσκετ, πρώτος που κατασκεύασε κλειστό κολυμβητήριο, ο σύλλογος που έφερε στη χώρα μας αρκετά αθλήματα, ο πρώτος σύλλογος με σύνδεσμο οργανωμένων οπαδών και πολλά άλλα...
Είναι επίσης ο σύλλογος που στο γήπεδο του σηκώθηκε για πρώτη φορά η ελληνική σημαία, τέσσερεις ημέρες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας, στις 8 Οκτωβρίου 1944 (διαβάστε εδώ περισσότερα). Αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο από όλα του τα επιτεύγματα.
Κι όπως παραδέχθηκε και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Γεώργιος Ανδριανόπουλος, το 1963, στον εορτασμό των 55 ετών από την ίδρυση του Παναθηναϊκού:
«Σαν επίσημος εκπρόσωπος του Ολυμπιακού θα ήθελα να αναγνωρίσω την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού, ο οποίος υπήρξε και παραμένει πρωτοπόρος των αθλητικών εκδηλώσεων του τόπου μας και αποτελεί τον Σύλλογον των πρωταθλητών, την πεμπτουσίαν του ελληνικού αθλητισμού. Και δικαίως, θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν δι' όλους ημάς τους υπολοίπους και θα είναι τιμή και υποχρέωσις κάθε ελληνικού αθλητικού σωματείουνα προσπαθήσει να πλησιάσει το αδιαφιλονίκητο μεγαλείο του Παναθηναϊκού»...
There can be only one
This race that lasts a thousand years
Will soon be done
This flame that burns inside of me
I’m hearing secret harmonies
It’s a kind of magic
Στην αίθουσα 13 του Παραδείσου όμως συνεχίζεται η λαμπρή εκδήλωση. Πλήθος αθλητών, προπονητών και παραγόντων βρίσκονται εκεί, την ώρα που στο βήμα βρίσκεται ο, για πολλά χρόνια γενικός γραμματέας του Τριφυλλιού, και από τις σημαντικότερες Παναθηναϊκές μορφές Μιχάλης Παπάζογλου. Ο Απόστολος Νικολαίδης, που μόλις τελείωσε την ομιλία του, καταχειροκροτούμενος, κάθεται δίπλα στον Αντώνη Μαντζεβελάκη. Δίπλα τους ο Λουκάς Πανουργιάς. Μπροστά τους, ο Γεώργιος Καλαφάτης. Ο Πέτρος Γκιουράνοβιτς με τον Μπλούη Διακάκη, τον Γιάννη Κωστόπουλο και τον Γιάννη Μαλακατέ, κι αυτοί παρόντες. Ο Νίκος Καρακώστας τους συστήνει τον Δημήτρη Μούρτο και κάθονται όλοι μαζί. Λίγο πιο πέρα, σύσσωμη η ομάδα του 1930, με τον Άγγελο Μεσσάρη, τον Αντώνη Μηγιάκη και τον ήρωα του πολέμου, Μίμη Πιερράκο.
Είναι και ο Λύσανδρος Δικαιόπουλος εκεί, ο ποδοσφαιριστής που άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Αντώνης Βρεττός και Θανάσης Νίκαινας χαμογελαστοί και ανακουφισμένοι, επαινούν τον Αχιλλέα Μακρόπουλο, που με τις ενέργειες του φαίνεται να διασώζει οριστικά το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και εύχονται να αργήσουν να τον γνωρίσουν από κοντά. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ο παππούς, κι αυτός εκεί, κάθεται δίπλα στον Ξενοφώντα Χατζησαράντο. Ο Φέρεντς Πούσκας, χαμογελαστός όπως πάντα, παρέα με τον Λάκη Πετρόπουλο και δίπλα τους ο Ιωάννης Μοάτσος με τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη. Παρόντες και εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού χώρου γνωστοί για τα «πράσινα αισθήματα» τους, όπως οι Νίκος Κούρκουλος, Βασίλης Αυλωνίτης, Μελίνα Μερκούρη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Χορν, Φρέντυ Γερμανός, Τζένη Καρέζη, Αλέκος Σακελλάριος, Βίκυ Μοσχολιού, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Γιώργος Οικονομίδης, Γιώργος Μουζάκης, Παντελής Ζερβός, Μάνος Ξυδούς, Γιώργος Φούντας και άλλοι.
Έξω από την αίθουσα έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες ανώνυμοι φίλαθλοι του Τριφυλλιού, που θέλουν κι αυτοί να πάρουν μία γεύση από τη γιορτή.
Η ομιλία του Μιχάλη Παπάζογλου θα κλείσει ως εξής:
«O Παναθηναϊκός αγαπητοί συνάδελφοι είναι μια μεγάλη οικογένεια, πατριαρχική, της οποίας τα μέλη διέπονται υπό μίας ειδικής νοοτροπίας. Συνδέονται, αλληλοεκτιμώνται, κινούνται και δρουν υπό μιαν λίαν ιδιότροπον σκέψιν. Ημείς οι οποίοι εζήσαμεν και ηνδρώθημεν επί μίαν τεσσαρακονταετίαν μέσα εις αυτήν την περίεργον ατμόσφαιραν, αισθανόμεθα μιάν ενδόμυχον μεταξύ μας αγάπην, εκτίμησιν, υποχρέωσιν. Όλοι έχομεν την γνώμην και την ακράδαντον πεποίθησιν ότι ο Παναθηναϊκός είναι μία πραγματικά μεγάλη ιδέα, που αποτελεί ένα μέρος του βίου μας, που θα ζη πάντα. Τα μέλη, οι αθληταί, τα συμβούλια παρέρχονται και αντιπαρέρχονται. Ο Παναθηναϊκός, όμως, θα παραμένη επί γενεάς γενεών εις την Αιωνιότητα».
The bell that rings inside your mind
Is challenging the doors of time
This race that lasts a thousand years
Will soon be done
This is a kind of magic
Η αίθουσα θα σειστεί από τα χειροκροτήματα και πολλά ζευγάρια μάτια θα δακρύσουν. Στο τέλος, όλοι μαζί θα τραγουδήσουν τον Ύμνο του Παναθηναϊκού...
Κάπου εδώ, η γιορτή στον Παράδεισο για τα 105 χρόνια του Παναθηναϊκού θα λάβει τέλος. Μια άλλη γιορτή, όμως, εδώ στη Γη, πρέπει να συνεχιστεί. Θα φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών όλων εκείνων που δε βρίσκονται πια εδώ; Θα είμαστε άξιοι συνεχιστές των ανθρώπων που έφτασαν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή;
Ο Παναθηναικός πρέπει να συνεχίσει να κάθεται στο θρόνο του, έναν θρόνο που διάφοροι παραχαράκτες της Ιστορίας συνεπικουρούμενοι από τους «εντός των τειχών» εχθρούς προσπαθούν να του αποσπάσουν. Θα τα καταφέρει; Η Ιστορία θα δείξει...
1908 - 2013, 105 χρόνια Παναθηναϊκός Aθλητικός Όμιλος. Χρόνια μας πολλά!
The show must go on...
Ar1stot3lis
* Οι στίχοι προέρχονται από το κομμάτι «It's a kind of magic»(1986) των Queen.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου