Δεν μπορούν να χαρούν:
Το τίμημα του κόμπλεξ. Θέλουν να καταρρίψουν όλα τα ρεκόρ. Θέλουν να «ασελγήσουν στον πεθαμένο», όπως έλεγαν. Θέλουν αήττητα, μπαλάρα, μόνο νίκες. Και τελικά τι κατάφεραν; Κατάφεραν να κλείσουν τη χρονιά με γιούχες.
Γιατί και ο τυφλός κάποια στιγμή θα δει.
Θα δει πως η ομάδα του έχει διαλύσει το ελληνικό ποδόσφαιρο για να παίζει μόνη της.
Δεν εξηγείται αλλιώς μία ομάδα που παίρνει… αέρα το πρωτάθλημα, να γιουχάρει τη διοίκησή της.
Μέχρι και οι φίλαθλοι του ΟΣΦΠ, αυτός ο… περήφανος λαός άρχισε να καταλαβαίνει πώς παίζεται στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο (του πήρε λίγα χρόνια βέβαια, μιάμιση δεκαετία).
Τι είναι ο Ολυμπιακός; Μία ομάδα που κερδίζει όλα σχεδόν τα παιχνίδια με σπρώξιμο από τη διαιτησία. Μία ομάδα που οι παίκτες της έχουν μάθει τους κανονισμούς της μπάλας διαφορετικά από τους ποδοσφαιριστές των υπόλοιπων συλλόγων. Μία ομάδα που πανηγυρίζει νίκες κόντρα σε… θυγατρικές (κατά τον Γιάννη Αλαφούζο).
Μία ομάδα, οι φίλαθλοι της οποίας κατάντησαν... για λύπηση.
Δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο σύλλογος που να κατακτά τόσο εύκολα το πρωτάθλημα της χώρας του και οι οπαδοί να δείχνουν τη δυσαρέσκιά τους με αποχή από τις κερκίδες στα περισσότερα ματς. Δεν υπάρχει στον κόσμο άλλη ομάδα, πρωταθλήτρια με +37 βαθμούς από τον μεγάλο της αντίπαλο, που κλείνει τη χρονιά με γιούχες κατά παικτών, προπονητών και διοίκησης.
Καλές οι φιέστες, καλά τα DVD και τα πανηγύρια, όμως πραγματική ποδοσφαιρική χαρά ο φίλαθλος του Ολυμπιακού έχει γευθεί ελάχιστες φορές. Ο φίλαθλος του ΟΣΦΠ πιέζει υποσυνείδητα τον εαυτό του να χαρεί, καταπίνει τα σκάνδαλα της ομάδας του και τα κρύβει βαθιά σε μία γωνία του μυαλού του. Όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση, αυτή η εσωτερική ανάγκη να πανηγυρίζει κάτι... βρώμικο, μόνο επειδή έτσι επιτάσσει η... ολυμπιακή ψυχή και ο προπαγανδιστικός Τύπος, κάποια στιγμή θα έβγαινε προς τα έξω. Θα έσκαγε.
Αν για κάτι ζηλεύουν πραγματικά οι ολυμπιακοί τους φίλους του Παναθηναϊκού είναι οι εκρήξεις χαράς, η έκσταση, η ηδονή που έχουν απολαύσει οι «πράσινοι» μετά από αντρίκιες νίκες, μετά από ανεπανάληπτα ρεκόρ και έπειτα από υποκλίσεις της Ευρώπης στο Τριφύλλι.
Δεν είναι τόσο το αήττητο του '64, το έπος του Γουέμπλεϊ, το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ, οι τρελές πορείες στις αρχές του 2000, οι πορείες επί πολυμετοχικότητας και τα μάγκικα και ΚΑΘΑΡΑ πρωταθλήματα του Παναθηναϊκού που έχουν πονέσει τους «ερυθρόλευκους». Πάνω απ' όλα τους πονάνε τα συναισθήματα που αυτές οι επιτυχίες δημιουργούν στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Συναισθήματα που δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να νιώσεις αν είσαι βουτηγμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια στη λάσπη και τη διαφθορά, όσες κούπες κι αν σηκώσεις, όσα γκολ και αν βάλεις, όσα ρεκόρ και αν καταρρίψεις...
Οι γιούχες είναι απόρροια του αιώνιου κόμπλεξ. Κερδίζουν παιχνίδια και πρωταθλήματα και δεν μπορούν να χαρούν. Γιατί κατά (πολύ) βάθος... ξέρουν!
 |
| Πάνω: Παναθηναϊκός - ΟΣΦΠ (πρωτάθλημα 2010) Κάτω: ΟΣΦΠ - Παναθηναϊκός (Πρωτάθλημα 2013) |
Γιατί και ο τυφλός κάποια στιγμή θα δει.
Θα δει πως η ομάδα του έχει διαλύσει το ελληνικό ποδόσφαιρο για να παίζει μόνη της.
Δεν εξηγείται αλλιώς μία ομάδα που παίρνει… αέρα το πρωτάθλημα, να γιουχάρει τη διοίκησή της.
Μέχρι και οι φίλαθλοι του ΟΣΦΠ, αυτός ο… περήφανος λαός άρχισε να καταλαβαίνει πώς παίζεται στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο (του πήρε λίγα χρόνια βέβαια, μιάμιση δεκαετία).
Τι είναι ο Ολυμπιακός; Μία ομάδα που κερδίζει όλα σχεδόν τα παιχνίδια με σπρώξιμο από τη διαιτησία. Μία ομάδα που οι παίκτες της έχουν μάθει τους κανονισμούς της μπάλας διαφορετικά από τους ποδοσφαιριστές των υπόλοιπων συλλόγων. Μία ομάδα που πανηγυρίζει νίκες κόντρα σε… θυγατρικές (κατά τον Γιάννη Αλαφούζο).
Μία ομάδα, οι φίλαθλοι της οποίας κατάντησαν... για λύπηση.
Δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο σύλλογος που να κατακτά τόσο εύκολα το πρωτάθλημα της χώρας του και οι οπαδοί να δείχνουν τη δυσαρέσκιά τους με αποχή από τις κερκίδες στα περισσότερα ματς. Δεν υπάρχει στον κόσμο άλλη ομάδα, πρωταθλήτρια με +37 βαθμούς από τον μεγάλο της αντίπαλο, που κλείνει τη χρονιά με γιούχες κατά παικτών, προπονητών και διοίκησης.
Καλές οι φιέστες, καλά τα DVD και τα πανηγύρια, όμως πραγματική ποδοσφαιρική χαρά ο φίλαθλος του Ολυμπιακού έχει γευθεί ελάχιστες φορές. Ο φίλαθλος του ΟΣΦΠ πιέζει υποσυνείδητα τον εαυτό του να χαρεί, καταπίνει τα σκάνδαλα της ομάδας του και τα κρύβει βαθιά σε μία γωνία του μυαλού του. Όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση, αυτή η εσωτερική ανάγκη να πανηγυρίζει κάτι... βρώμικο, μόνο επειδή έτσι επιτάσσει η... ολυμπιακή ψυχή και ο προπαγανδιστικός Τύπος, κάποια στιγμή θα έβγαινε προς τα έξω. Θα έσκαγε.
Αν για κάτι ζηλεύουν πραγματικά οι ολυμπιακοί τους φίλους του Παναθηναϊκού είναι οι εκρήξεις χαράς, η έκσταση, η ηδονή που έχουν απολαύσει οι «πράσινοι» μετά από αντρίκιες νίκες, μετά από ανεπανάληπτα ρεκόρ και έπειτα από υποκλίσεις της Ευρώπης στο Τριφύλλι.
Δεν είναι τόσο το αήττητο του '64, το έπος του Γουέμπλεϊ, το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ, οι τρελές πορείες στις αρχές του 2000, οι πορείες επί πολυμετοχικότητας και τα μάγκικα και ΚΑΘΑΡΑ πρωταθλήματα του Παναθηναϊκού που έχουν πονέσει τους «ερυθρόλευκους». Πάνω απ' όλα τους πονάνε τα συναισθήματα που αυτές οι επιτυχίες δημιουργούν στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Συναισθήματα που δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να νιώσεις αν είσαι βουτηγμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια στη λάσπη και τη διαφθορά, όσες κούπες κι αν σηκώσεις, όσα γκολ και αν βάλεις, όσα ρεκόρ και αν καταρρίψεις...
Πράσινος Ασθενής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου