Από Γιώργος Βροντάκης | Παρασκευή, 30 Απριλίου 2010 08:53
Αναλυτικά η συνέντευξη του στην εφημερίδα «Goal»
Πώς είναι να σηκώνεις ως αρχηγός δύο κούπες την ίδια χρονιά;
«Είναι ιδιαίτερη χαρά και για μένα είναι η πρώτη φορά που σηκώσω εγώ και τα δύο τρόπαια. Σαφώς κι αισθάνομαι υπερήφανος γιατί είμαι και πολλά χρόνια στην ομάδα κι έτυχε τώρα σαν πρώτος αρχηγός να πάρουμε το νταμπλ...».
Είναι δικαίωση το φετινό νταμπλ, Γιώργο;
«Ναι, δικαίωση ως προς το πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Γιατί η δικαίωση στο ποδόσφαιρο έχει έρθει με το Euro που πήραμε και γενικά με την καριέρα μου μέχρι τώρα. Αλλά επειδή δεν είχαμε σηκώσει πρωτάθλημα και Κύπελλο -πολύ άδικα κατά τη γνώμη μου- και είχαμε ονομαστεί, όπως είχαμε ονομαστεί, ζώντας άσχημες στιγμές, αποδείχθηκε ποικιλοτρόπως μετά ότι όλα αυτά ήταν άδικα. Δεν δικαιωθήκαμε λοιπόν μόνο τώρα, αλλά και νωρίτερα όταν πήραμε το Euro και ήμασταν μέσα τόσοι παίκτες από την ομάδα που έλεγαν ότι δεν ήμασταν... νικητές».
Λες γι’ αυτό το περιβόητο «losers» που είχε βγει τότε...
«Ναι...».
Πόσο δύσκολο είναι αυτό, Γιώργο, για έναν παίκτη να το «κουβαλάει»; Σ’ αυτήν τη χώρα, άλλωστε, το έχουμε εύκολο να βάζουμε και ταμπέλες... Πώς το διαχειρίζεσαι αυτό;
«Οποιος πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνατότητές του δεν χρειάζεται να ?βγάλει? τίποτε άλλο. Οι αποδείξεις είναι μέσα στο γήπεδο. Αμα δουλεύεις, δικαιώνεσαι. Αυτό έχω μάθει... Πρέπει να είσαι δυνατός χαρακτήρας για να μη σε επηρεάζουν. Μπορεί να υπάρχουν και παίκτες που να επηρεαστούν από αυτό. Αλλά γενικά είναι όλα θέμα των προτεραιοτήτων που βάζεις για τον εαυτό σου και πως δεν θα επιτρέψεις να σε επηρεάζουν αυτές οι καταστάσεις. Στην Ελλάδα δεν είναι και το πιο εύκολο αυτό, θέλει να έχεις... άντερα. Γιατί η πίεση είναι πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη απ’ ό,τι είναι στο εξωτερικό για έναν ποδοσφαιριστή. Με τόσα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά για έναν Ελληνα που καταλαβαίνει όλα όσα γίνονται και ακούγονται».
Στις αδικίες που είπες ποιες χρονιές βάζεις; Είπες στο ματς με τον Ηρακλή ότι αυτός ο τίτλος έπρεπε να έχει έρθει 10 χρόνια πριν...
«Ναι, αυτό του 2000. Τότε που είχαμε τη μεγάλη ομάδα και θα μπορούσαμε να το έχουμε πάρει τότε... Αλλά ξέρετε, δεν είναι μόνο ότι βάζεις αυτή τη χρονιά ή την άλλη. Ακόμη και σε μία χρονιά που μπορεί να ήμασταν κατώτεροι, δεν σημαίνει ντε και καλά ότι θα χάναμε το πρωτάθλημα. Αν παίρνεις δηλαδή πρωταθλήματα, αυτομάτως δημιουργείται πίεση στον αντίπαλο. Αυτό που είχαμε εμείς φέτος. Για μένα φέτος δεν υπήρχε κανένας αντίπαλος. Μόνο εμείς ήμασταν "αντίπαλοι". Η πίεση... Οπως και αποδείχθηκε. Λίγο πήγε να γίνει προς το τέλος ο ΠΑΟΚ, αν κέρδιζε στο ντέρμπι με τον Αρη. Εκεί θα σου έβαζε πολύ μεγαλύτερη πίεση. Ο Ολυμπιακός με τόσα προβλήματα δεν ήταν αντίπαλος. Οπότε φανταστείτε πώς θα παίρναμε το πρωτάθλημα, αν δεν είχαμε την πίεση...».
Εκτός από το πρωτάθλημα του 2000, είναι κι άλλα που θεωρείς πως έπρεπε να έχεις πάρει;
«Ηταν όλες αυτές οι χρονιές άδικες, πέραν του αν δικαιούσαι κάτι ή όχι. Οταν ξεκινάς από την αρχή και ξέρεις ότι θα είναι τα πράγματα όπως είναι, δεν είναι εύκολο. Ψυχολογικά ήσουν πάντα από κάτω και το ήξερες αυτό. Αποδείχθηκε και μετά. Είναι σημαντικό να μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και να ξέρεις ότι τουλάχιστον δεν θα σε αδικήσει ο διαιτητής. Οπως συνέβη φέτος. Τότε δεν το είχαμε σε καμία περίπτωση εμείς. Εμπαινες μέσα προκατειλημμένος... Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Κυράστα, που ήταν πάντα με ένα τηλέφωνο με γεμάτη μπαταρία και με μία δεύτερη στο χέρι. Εβαζε τη μία κι έβγαζε την άλλη! Μιλούσε συνεχώς για να ξέρει τι γίνεται και δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το παιχνίδι στην Πάτρα (σ.σ.: περίοδος 1999-00), αυτό το περιβόητο παιχνίδι, που μας έλεγε ?ο επόπτης και ο διαιτητής θα μας αδικήσει, ο αριστερός επόπτης θα είναι 50%-50%...?. Τρομερά πράγματα! Ολα αυτά είναι προς απάντηση γι’ αυτά που έλεγαν τότε για το τι κάναμε και τι δεν κάναμε... Ενα μεγάλο κομμάτι της πίεσης έχει φύγει πια. Και ξεκινάς με διαφορετική βάση τη νέα χρονιά».
Εσύ έτσι όπως είδες την ομάδα, ξέχωρα από πρόσωπα, τι πιστεύεις ότι έλειπε στο παιχνίδι της; Και ποιο ήταν το δυνατό της σημείο; Καθαρά ποδοσφαιρικά.
«Είναι ορισμένες φορές το αμυντικό μας παιχνίδι, η συνολική αμυντική μας λειτουργία που μας στοίχισε πιο πολύ στην Ευρώπη. Βέβαια, φέτος και με τους παίκτες που αποκτήθηκαν η ομάδα ήταν δομημένη πιο πολύ στο επιθετικό της κομμάτι. Και έτσι στην Ευρώπη δεν είχαμε αυτήν τη μετάλλαξη γρήγορα. Αν και κάναμε καλά πράγματα και στην Ευρώπη, θα έπρεπε να ήμασταν λίγο πιο προσεκτικοί, λίγο πιο αμυντικοί. Στην Ευρώπη, κακά τα ψέματα, μόνο έτσι μπορείς να κάνεις επιτυχίες...».
Δεν είναι όμως εύκολο για μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και πρέπει να επιτίθεται συνεχώς στη χώρα της να προσαρμόζεται μετά στα άλλα δεδομένα, τα ευρωπαϊκά, κόντρα σε μεγάλες ομάδες...
«Δεν είναι εύκολη, αν έχεις συνηθίσει σε ένα στυλ παιχνιδιού, αλλά αν θέλεις να έχεις επιτυχίες, θα πρέπει να προσαρμόζεσαι. Είναι θέμα πείρας, αλλά και προσώπων. Αν έχεις δηλαδή τους παίκτες μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά. Οπως κάναμε και εμείς πολλές φορές φέτος. Σε παιχνίδια εύκολα στην Ελλάδα στο Ολυμπιακό Στάδιο παίξαμε με πιο επιθετικογενείς παίκτες. Στα δύσκολα έπαιζε τις περισσότερες φορές ο Σιμάο, που είναι πιο αμυντικογενής».
Πού κρίθηκε φέτος ο τίτλος κατά τη γνώμη σου; Ποια ματς θεωρείς ότι ήταν τα πιο σημαντικά σ’ αυτόν το «μαραθώνιο»;
«Ο τίτλος κρίνεται πάντα στο δεύτερο γύρο. Το καλό ξεκίνημα στην αρχή ήταν πολύ σημαντικό, γιατί δεν κυνηγούσαμε τους αντιπάλους μας, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Κάναμε συνεχόμενες νίκες και μόνο μία ισοπαλία στην Καβάλα, μείναμε πίσω στο ντέρμπι, αλλά και πάλι κάναμε ένα σερί παιχνιδιών πολύ καλό. Το πιο σημαντικό ήταν ότι οι αντίπαλοί μας είχαν πολλές απώλειες σε αντίθεση με εμάς. Ο αγώνας στη Λάρισα ήταν πολύ σημαντικός, διότι διατηρήσαμε τότε το προβάδισμα που είχαμε, ενώ το ίδιο σημαντικό θεωρώ πως ήταν και το ματς στην Τρίπολη. Γιατί εκεί πήραμε και πάλι μία διαφορά πέντε βαθμών μετά την ήττα του ΠΑΟΚ στο ?Κλ. Βικελίδης?. Θα μπορούσα να πω και το διπλό στο Περιστέρι, αλλά και πάλι έμεναν τρία παιχνίδια και μας... έπαιρνε να κάνουμε και μία ήττα. Ακόμη κι αν έπαιρνε τα τρία δικά του ματς ο Ολυμπιακός. Κάτι που δεν το έκανε και δεν μπορούσε να το κάνει έτσι όπως ήταν».
Μέσα σ’ όλα είχατε και τα ντέρμπι. Υπάρχει πολύς κόσμος που έχει εστιάσει στο γεγονός ότι απέναντι σ’ αυτόν τον Ολυμπιακό, που όπως είπες κι εσύ δεν ήταν στα καλά του, δεν καταφέρατε σε δύο ματς να πάρετε θετικό αποτέλεσμα. Σ’ ενοχλεί αυτό;
«Όχι, έπειτα από τόσα χρόνια χωρίς τίτλο ο στόχος μας ήταν "το πρωτάθλημα και το Κύπελλο με οποιονδήποτε τρόπο". Οταν έχεις τόσα χρόνια να πάρεις το πρωτάθλημα, δεν σκέφτεσαι τίποτα. Δεν το λέω αυτό επειδή δεν κερδίσαμε τον Ολυμπιακό. Απλά δεν το σκέφτεσαι με τίποτα. Αυτό που έπρεπε να κάνει η ομάδα ήταν να πάρει το πρωτάθλημα. Κι αν μπορούσε και το Κύπελλο. Από τη στιγμή που επιτεύχθηκε αυτό -με οποιονδήποτε τρόπο κι αν γινόταν- είναι η ουσία... Βέβαια, αν μπορούσες να το κάνεις αυτό κερδίζοντας και τα ντέρμπι και παίζοντας καλό ποδόσφαιρο, θα ήταν το τέλειο πακέτο. Ολοι θέλουν να κερδίζουν τα ντέρμπι. Αλλά στο τέλος δίκιο έχει πάντα αυτός που κερδίζει την κούπα».
Γιατί γύρισες στον Παναθηναϊκό;
«Η πρώτη κουβέντα με τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού ήταν στις αρχές Ιουνίου του 2007, όταν είχα έρθει στην Ελλάδα για δύο παιχνίδια για τα προκριματικά του Euro».
Με ποιον μίλησες;
«Με είχε πάρει ο τότε πρόεδρος τηλέφωνο, ο Αργύρης Μήτσου. Μου είπε ότι ήθελαν να με δουν κι έγινε αυτό το ραντεβού με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, τον Μήτσου και τον Βέλιτς, στο σπίτι του Μήτσου. Εγώ είχα συμβόλαιο ενός έτους ακόμη με την Μπενφίκα. Εκεί τα είπαμε για περισσότερο από δύο ώρες...».
Εσύ είχες στο μυαλό σου να επιστρέψεις;
«Οχι, δεν μου είχε περάσει ακόμη αυτή η σκέψη. Είχα ένα ακόμη χρόνο συμβολαίου, αλλά επειδή είχα προβλήματα με τις μεταφορές, με τα αεροπλάνα και τα δρομολόγια, με τη γυναίκα μου να είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί μας, σκεφτόμουν πως αν θα έφευγα, θα γύριζα στην Ιταλία. Που ήταν κοντά και ήξερα και τη γλώσσα. Υπήρχαν εκεί ομάδες που είχαν ενδιαφερθεί, η Σαχτάρ προέκυψε αργότερα. Στη συνάντηση λοιπόν που είχαμε με τους ανθρώπους της ομάδας μού έδειξαν ότι με ήθελαν πολύ, αλλά αυτό που με έπεισε πάρα πολύ για να γυρίσω ήταν το ότι σε ενάμιση χρόνο θα μπαίναμε στο καινούργιο μας γήπεδο. Είχα δει και κάτι χαρτιά. Τα πάντα... Είχα και επιφυλάξεις βέβαια και όταν ρώτησα τον Γιάννη Βαρδινογιάννη "τώρα να γυρίσω για να έχω πάλι τα ίδια, τα διαιτητικά και όλα αυτά;", μου απάντησε, προς τιμήν του, πως "σ’ αυτό δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τίποτα". Το σκέφτηκα και είπα ότι από τη στιγμή που είχα αυτά τα προβλήματα με τις μετακινήσεις της οικογένειάς μου θα ήταν καλύτερο να γυρίσω...».
Με την Μπενφίκα πώς «καθάρισες»;
«Είχα πει στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού πως θα μιλήσω εγώ με την Μπενφίκα. Και αν χρειαζόταν να πληρώσει η ομάδα, θα μιλούσαμε και πάλι. Τότε είχα το δεύτερο μεγαλύτερο συμβόλαιο στην Μπενφίκα και ήξεραν οι άνθρωποι της Μπενφίκα ότι δεν ήμουν χαρούμενος στην Πορτογαλία για οικογενειακούς λόγους. Αντίθετα, αγωνιστικά, η δεύτερη χρονιά ήταν φανταστική. Και για μένα και για την ομάδα, παρότι δεν πήραμε το πρωτάθλημα. Και στη χρονιά που θα ξεκινούσε θα ήμασταν και πάλι Τσάμπιονς Λιγκ. Και γενικά ήταν πολύ καλές οι προϋποθέσεις για μένα και με ένα συμβόλαιο πολύ μεγάλο. Συμβόλαιο που δεν μπορούσε να προσεγγίσει με τα τότε δεδομένα του ο Παναθηναϊκός. Μίλησα με την Μπενφίκα και είπα ότι θα ήταν προτιμότερο από το να πληρώσουν περίπου 2 εκατ. ευρώ σε μένα για ένα χρόνο και να μην είμαι χαρούμενος, να μην καθίσω άλλο και να τους χαρίσω αυτά τα λεφτά. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί παίκτες που θα είχαν ένα τέτοιο συμβόλαιο, θα έπαιζαν στην Μπενφίκα βασικοί, με αυτές τις τρομερές προοπτικές που σας είπα και θα έλεγαν ?θέλω να φύγω?. Είχαν κατανόηση, αρκεί να χάριζα ή να πλήρωνε ο Παναθηναϊκός κι ένα ποσό από την Εφορία του συμβολαίου μου που έτρεχε με την πορτογαλική ομάδα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η Μπενφίκα ουσιαστικά γλίτωσε 2,5 εκατ. ευρώ στο σύνολο. Κι έτσι γύρισα στον Παναθηναϊκό με αρκετά λιγότερα χρήματα, γιατί πάνω απ’ όλα μετράει να είμαι χαρούμενος εγώ και η οικογένειά μου και μετά το οικονομικό».
Είχες προτάσεις κι από άλλες ελληνικές ομάδες;
«Ναι, είχα κι άλλες...».
Κι από τον Ολυμπιακό;
«Είχα κι από τον Ολυμπιακό, όταν ήμουν στην Ιντερ ακόμα, αλλά δεν ήθελα καν να το σκεφτώ. Είχα κι από την ΑΕΚ».
Από τον Ντέμη;
«Ναι, αλλά εγώ δεν ήθελα να πάω σε άλλη ομάδα στην Ελλάδα. Κι όπως είπα με έπεισε το πλάνο των ανθρώπων του Παναθηναϊκού με τη δημιουργία μίας νέας καλής ομάδας, αλλά και με το δικό μας γήπεδο. Δυστυχώς όμως το δεύτερο δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη. Εχουμε φτάσει τώρα στον τρίτο χρόνο και ακόμη δεν έχει γίνει τίποτα. Αυτό είναι μεγάλο πλήγμα για τον Παναθηναϊκό...».
Σε έναν νεαρό παίκτη, τον Νίνη για παράδειγμα, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα τι χρειάζεται ως προς τη διαχείρισή του;
«Οταν είσαι πολύ μικρός και δεν έχεις εμπειρίες, δεν είναι πολύ εύκολο. Αλλά εντάξει, ο Σωτήρης είναι συνεσταλμένος, είναι σοβαρό και έξυπνο παιδί και τα πάει καλά σ’ αυτόν τον τομέα. Οπως είπα, δεν είναι εύκολο και μπορεί να πάρουν τα... μυαλά σου αέρα. Να κάνεις πράγματα που δεν πρέπει και διάφορα άλλα. Θέλεις ιδιαίτερη μεταχείριση και βοήθεια. Ο Σωτήρης πάντως είναι πολύ σοβαρός. Αντίθετα, έβλεπα τις προάλλες ένα άλλο πολύ μεγάλο ταλέντο, τον Μπαλοτέλι της Ιντερ, και δεν μπορούν να βρουν άκρη μαζί του. Και έβλεπα προχθές μία ολόκληρη εκπομπή στην ιταλική τηλεόραση για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο...».
Παικτικά τον θεωρείς εφάμιλλο της δημοσιότητας που έχει;
«Πέτυχε πολλά πράγματα σε τόσο νεαρή ηλικία. Τώρα στην Ελλάδα πολλές φορές μεγεθύνουμε πολλά πράγματα, αλλά επειδή γενικά σε μικρούς ηλικιακά παίκτες δεν ?πιστεύαμε? πολύ τα προηγούμενα χρόνια, θεωρώ ότι είναι τυχερός. Τότε ήσουν 22 και 25 ετών και σε έλεγαν ταλέντο και στα 30 ήσουν τελειωμένος... Είναι καλό, λοιπόν, να πιστεύουν όλοι -και τα ΜΜΕ- σε νέους και σε Ελληνες. Είχαμε ζήσει παλιά περιόδους, που δεν... υπήρχαν οι νέοι. Αρκεί βεβαίως πάντα να μη φτάνουμε στην υπερβολή γιατί αυτό λειτουργεί εις βάρος του ίδιου του παίκτη».
Ισχύουν αυτά περί διαχωρισμού Ελλήνων και ξένων; Γιατί θυμάμαι ότι τα έλεγαν και επί Αναστασιάδη, ενώ ακούστηκαν και φέτος μετά το επεισόδιο που είχες με τον Λέτο...
«Είναι το μεγαλύτερο καραγκιοζιλίκι που έχω ακούσει! Και στην Ιντερ που ήμουν οι Αργεντινοί ήταν μαζί και έκαναν μπάρμπεκιου συνέχεια. Και στην Μπενφίκα οι Βραζιλιάνοι έκαναν παρέα μεταξύ τους και εγώ ήμουν με τον Μίκολι επειδή μιλούσαμε ιταλικά. Αυτό τι πάει να πει, ότι ήμασταν κλίκα; Αλλο με ποιον κάνεις παρέα και άλλο τι κάνεις μέσα στο γήπεδο. Αυτά τα καραγκιοζιλίκια μόνο εδώ λέγονται!».
Σ’ εκείνη τη φάση με τον Λέτο τι είχε γίνει; Διογκώθηκε η ιστορία και ήταν απλά ένα νορμάλ επεισόδιο μέσα στα αποδυτήρια;
«Υπήρξε αυτό το επεισόδιο, αλλά ήταν λάθος όσα ακολούθησαν, γιατί ειπώθηκε ότι εγώ έβγαλα τον Λέτο από την ενδεκάδα. Ποιος εγώ! Που από τα 10 ματς που είχαμε δώσει ως τότε με τον Νιόπλια στα 6 είχα γίνει αλλαγή. Αν είχα τόση δύναμη να βγάζω παίκτη, δεν θα έβγαζα τον εαυτό μου? Ακούστηκαν τρομερά πράγματα. Πολλές φορές τα πράγματα μεταφέρονται τελείως διαφορετικά κι αυτό είναι λάθος. Υπήρξε ένας εκνευρισμός και πολλές φορές άμα δω κάτι που θεωρώ ότι δεν είναι σωστό και σαν αρχηγός και σαν πιο παλιός θα θελήσω να προστατέψω την ομάδα. Αυτό έγινε. Μετά μεταφέρθηκε λάθος το όλο θέμα με αποτέλεσμα να μη βγει σωστά προς τα έξω. Με τον Λέτο δεν έχω κανένα πρόβλημα».
Σ’ αυτές τις τρεις χρονιές είχες τρεις διαφορετικούς προπονητές. Τον Πεσέιρο, τον Τεν Κάτε και τον Νιόπλια. Τι διαφορές είχαν οι ομάδες τους μέσα σ’ αυτήν την τριετία;
«Εκείνο το καλοκαίρι που ήρθα κι εγώ και ο Πεσέιρο στην ομάδα θυμάμαι ότι ο Ολυμπιακός είχε κάνει πολλές μεταγραφές. Κι όλοι τον είχαν χρίσει ως το μεγάλο φαβορί. Εμείς με χαμηλούς τόνους και χωρίς καμία βοήθεια ήταν κατόρθωμα αυτό που επιτύχαμε, δηλαδή να φτάσουμε μέχρι και 5 αγωνιστικές πριν από το φινάλε να διεκδικούμε το πρωτάθλημα. Μιλάμε ότι πήγαινες στη Λεωφόρο και σε έπιανε κατάθλιψη. Γιατί προσωπικά είχα ζήσει φοβερές στιγμές στο γήπεδο αυτό τα προηγούμενα χρόνια όταν παίζαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Περιμέναμε να έρθει το παιχνίδι μόνο και μόνο για την ατμόσφαιρα. Μπαίναμε για ζέσταμα και το γήπεδο "έβραζε". Κι όποια ομάδα κι αν ερχόταν έχανε. Από Μπαρτσελόνα, Αρσεναλ, Σάλκε... Μόνο η Πόρτο μάς κέρδισε εκεί. Πάμε λοιπόν στο πρώτο φιλικό με την Κατάνια και ήταν στο γήπεδο 3.000 άτομα. Δεν ήξερα τι γινόταν και μετά έμαθα... Αυτό λοιπόν ήταν ένα τεράστιο μειονέκτημα για μας».
Παρ’ όλα αυτά, μπήκατε στη μάχη του τίτλου μέχρι που πάθατε ένα τρομερό μπλακ άουτ στο φινάλε. Τι έγινε εκεί;
«Είναι αλήθεια ότι τα είχαμε πάει καλά, γιατί είχαμε καλό κλίμα στην ομάδα και ένα σταθερό σύστημα και στυλ παιχνιδιού. Μας είχαν κατηγορήσει για τις νίκες με 1-0, αλλά στο κάτω κάτω υπήρχε ένα πλάνο. Επιπλέον, η ομάδα προερχόταν από μία πολύ άσχημη χρονιά, στο γήπεδο έρχονταν μόνο 3-4.000 άτομα και κόντρα σε όλους και σε όλα το παλέψαμε. Πήγαμε στο ματς με την Ξάνθη και χάσαμε ένα παιχνίδι, που με βάση την εικόνα του δεν έπρεπε να το χάσουμε. Μετά δυστυχώς μας πήρε από κάτω και δεν θα έπρεπε. Διότι αν είχαμε πάρει τα υπόλοιπα 4 ματς που απέμεναν, από τη στιγμή που έχασε ο Ολυμπιακός στην ΑΕΚ, θα το παίρναμε το πρωτάθλημα».
Την επόμενη χρονιά με τον Τεν Κάτε;
«Τα πήγαμε χειρότερα στην Ελλάδα. Γενικά άλλαξαν πολλά πράγματα πάλι, ήρθαν νέοι παίκτες, αν και ο Τεν Κάτε χρησιμοποίησε πολλούς παίκτες από την προηγούμενη ομάδα. Μέχρι να μάθει όμως πρόσωπα και καταστάσεις πάλι ο προπονητής χάθηκε ο τίτλος. Στην Ευρώπη ήταν συγκεντρωμένος, ήξερε και τις ομάδες που θα αντιμετώπιζε. Στην Ελλάδα όμως δεν ήταν. Αργησε πολύ να μάθει την ελληνική πραγματικότητα. Αγωνιστικά, στα ευρωπαϊκά παιχνίδια διάβαζε καλύτερα τους αγώνες και προσαρμοζόμασταν πολύ καλά σε αυτά που ήθελε. Επειδή λοιπόν μας πήγαιναν καλά τα παιχνίδια αυτά προσπαθούσε να εφαρμόσει το ίδιο στυλ και στην Ελλάδα. Κάτι που δεν μπορούσε να γίνει».
Και στη συμπεριφορά ήταν απότομος όπως λεγόταν;
«Ηταν λίγο απότομος και όπως είπα του πήρε χρόνο να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα. Εκανε πολλές αλλαγές από παιχνίδι σε παιχνίδι και γενικά έχασε χρόνο. Επιπλέον, για την περσινή αποτυχημένη χρονιά στην Ελλάδα έπαιξε ρόλο το κακό ξεκίνημα, συν ότι εκεί που πηγαίναμε να πλησιάσουμε υπήρχαν σημεία του παιχνιδιού που ο Ολυμπιακός "βοηθιόταν" όταν έκανε "κοιλιά". Και εκεί που πλησίαζες και θα αποκτούσες ένα έξτρα κίνητρο, πάλι έμενες πίσω και ερχόταν η απογοήτευση. Την περσινή σεζόν μας κράτησε μόνο το Τσάμπιονς Λιγκ, όπου κάναμε τρομερά πράγματα και μία απίστευτη ανατροπή στους ομίλους. Και μετά στους "16" θα μπορούσαμε να έχουμε περάσει εμείς τη Βιγιαρεάλ. Θεωρώ ότι αποκλειστήκαμε στις λεπτομέρειες και σε μία άτυχη στιγμή του διαιτητή. Οχι μόνο στο δικό μου φάουλ που πέρασε τη γραμμή και δεν μέτρησε, αλλά και στο πέναλτι που έδωσε, ενώ έχει γίνει πρώτα επιθετικό φάουλ στον Βαβζίνιακ. Κι εκεί πάντως, αν θέλετε τη γνώμη μου, επειδή έχει γίνει μία πολύ βατή κλήρωση με αντίπαλο τη Βιγιαρεάλ, που είναι καλή ομάδα, με μεγαλύτερο μπάτζετ, αλλά δεν είναι μεγαθήριο, θα έπρεπε να ενισχυθούμε. Με έναν παίκτη μεγαλύτερης πείρας πίσω. Ας πούμε στη θέση του Βαβζίνιακ. Πήραμε έναν παίκτη, που ήταν πολύ καλό το παιδί, αλλά δεν έχει εμπειρίες. Είναι άλλο να παίζεις στο πρωτάθλημα Πολωνίας και άλλο στους ?16? του Τσάμπιονς Λιγκ. Στη φάση του πέναλτι είναι φάουλ καθαρό. Αλλά κι εκεί διώχνεις γρήγορα την μπάλα και την τελειώνεις. Αυτές είναι λεπτομέρειες που κρίνουν μία πρόκριση».
Πάμε λοιπόν και στα φετινά... Είδατε έναν άλλο Τεν Κάτε;
«Ηταν πιο διαβασμένος, σίγουρα, αν και είχαμε μία αποτυχία στα καλοκαιρινά προκριματικά...».
Σαν να αδιαφόρησε σε αυτά τα ματς, επειδή το πρωτάθλημα ήταν η προτεραιότητα...
«Δεν νομίζω ότι έπαιξε ρόλο αυτό. Δεν ήμασταν καλά σε ατομικό επίπεδο γι’ αυτά τα ματς, ?φοβηθήκαμε? λίγο παραπάνω την Ατλέτικο επειδή ερχόταν από ένα σούπερ φινάλε πέρυσι στην Πριμέρα και την είχαμε δει στο βίντεο σε ένα φιλικό τον Αύγουστο εκτός έδρας με τη Λίβερπουλ που ήταν πολύ καλή. Αλλά δεν έδειξαν κάτι τρομερό, παρότι χάσαμε. Τα γκολ τους ήταν από δικά μας λάθη που τα πλήρωσες από μεγάλους παίκτες. Μετά αυτό έδειξε να μη μας επηρεάζει, αφού κάναμε καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα».
Ναι, αλλά η ομάδα δεν ήταν πειστική...
«Συμφωνώ, αλλά υπήρχε και η πίεση».
Αυτό για τα αποδυτήρια ισχύει; Οτι ο Τεν Κάτε ήταν απότομος και δεν ταίριαζε με τους Ελληνες;
«Είχε ένα χαρακτήρα που δεν άρεσε σε ορισμένους, αλλά έτσι ήταν η νοοτροπία του. Υπάρχουν τύποι που θα ρίξουν και φωνές και θα έχουν και ξεσπάσματα. Σίγουρα αυτό δεν άρεσε. Από εκεί και πέρα ο κάθε παίκτης είναι επαγγελματίας. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, θα πρέπει μέσα στο γήπεδο να δείξει αυτό που αξίζει. Εμένα δεν μου αρέσει ποτέ να ρίχνω τις ευθύνες στον προπονητή. Εκατό λάθη να κάνει. Ο Ρεχάγκελ βάσει αποτελεσμάτων δεν είναι ο πιο επιτυχημένος προπονητής που υπάρχει; Ακόμα κι αυτός, ο σούπερ επιτυχημένος, δεν έχει κάνει λάθη; Εχει κάνει και χοντρά. Αλλά το πιο εύκολο είναι να πεις ότι έπρεπε να παίξει έτσι ή αλλιώς. Εμένα αυτό δεν μου αρέσει».
Η αλλαγή με τον Νιόπλια έπρεπε να γίνει; Και επί της ουσίας τι άλλαξε στον Παναθηναϊκό;
«Αποδείχθηκε ότι έπρεπε να γίνει. Είχε καλύτερο τρόπο επικοινωνίας κι έβγαλε περισσότερα πράγματα από τους παίκτες. Πάντως και βάσει αποτελεσμάτων η ομάδα δεν τα είχε πάει άσχημα και πιο πριν, είχε μόλις μία ήττα στο πρωτάθλημα και ήταν μέσα στους στόχους της».
Εχει γίνει πολλή κουβέντα ότι ο Παναθηναϊκός δεν δούλεψε πολύ στην τακτική με τον Τεν Κάτε. Ισχύει αυτό;
«Αυτό είναι και υποκειμενικό. Ο Τεν Κάτε κάποια δύσκολα παιχνίδια τα προετοίμαζε ξεχωριστά. Με τον Νιόπλια ήμασταν σίγουρα πιο διαβασμένοι, γιατί ήξερε καλύτερα τους αντιπάλους, ήμασταν πιο οργανωμένοι στο γήπεδο και σίγουρα αρκετοί παίκτες ένιωσαν απελευθερωμένοι».
Στη Ριζούπολη τι είχε γίνει στα αποδυτήρια; Ισχύουν όσα έλεγαν ότι έχει πέσει ξύλο κι εκεί;
«Ηταν οργανωμένα όλα τότε. Οχι ξύλο ξύλο. Αλλά ήρθαν μπράβοι μέσα. Χτυπάγανε αρχικά την πόρτα, μετά την άνοιξαν την έριξαν κάτω και άρχισαν να μας εκφοβίζουν... Τρομερά πράγματα, τι να πω; Οι Σκανδιναβοί που είχαμε τότε στην ομάδα έφυγαν μέσα στην τουαλέτα και έλεγαν "τώρα τι θα κάνουμε και πώς θα βγούμε έξω;". Αφήστε, δεν υπάρχουν αυτά που έγιναν σ’ εκείνο το παιχνίδι. Φάνηκε όμως και στη συνέχεια ότι ήταν οργανωμένο το "έγκλημα". Εγώ έπαιζα και στον Απόλλωνα για δύο χρόνια. Ποτέ δεν κάναμε τη διαδρομή που κάναμε εκείνη την ημέρα. Πάντα περνάγαμε από τη θύρα 1, από κάτω. Εκεί όμως περάσαμε μπροστά από τους οργανωμένους του Ολυμπιακού για να σταματήσει το λεωφορείο για κάνα μισάωρο και να μας πετάξουν πέτρες. Ηταν οργανωμένο. Κι αποδείχθηκε ότι όλοι αυτοί που είχαν οργανώσει το παιχνίδι έπιασαν δουλειά στον Ολυμπιακό μετά... Αλλά δεν υπάρχει λόγος να γυρίσουμε ξανά σε αυτά..».
Δεν χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία φέτος στην Ευρώπη;
«Πολύ μεγάλη ευκαιρία. Υπό προϋποθέσεις ίσως είναι και μεγαλύτερη από αυτήν που χάσαμε το 2003 με την Πόρτο! Βάσει της κλήρωσης που έγινε μετά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε να έχει παρουσιαστεί ποτέ. Αν περνούσαμε τη Σταντάρ Λιέγης θα παίζαμε με το Αμβούργο και ό,τι και αν ήταν το Αμβούργο, ακόμη και την καλύτερη ομάδα στη Γερμανία να διέθετε, που δεν διαθέτει, έτσι όπως παίζουν οι γερμανικές ομάδες δεν μπορούν να μας κερδίσουν. Αφήνουν χώρους και γενικά είναι έτσι το στυλ τους που τους έχουμε. Εγώ με τον Παναθηναϊκό έχω παίξει 6 παιχνίδια με γερμανικές ομάδες κι έχουμε κάνει πάρτι».
Ειδικά εσύ στην Ευρώπη έχεις το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Σε όλες τις μεγάλες πορείες του Παναθηναϊκού είσαι μέσα, με ενεργό ρόλο, γκολ, ασίστ? Πώς εξηγείται αυτό;
«Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι η μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να έχει ένας ποδοσφαιριστής. Και ειδικά τότε που δεν μας άφηναν να διεκδικήσουμε εδώ τα πρωταθλήματα, το βλέπαμε σαν τη ζωή μας. Την εξιλέωσή μας. Από τη στιγμή που μπαίνεις στο αεροπλάνο για να πας να παίξεις είσαι σε άλλο κόσμο, ή και εδώ, από τη στιγμή που μπαίνεις στο γήπεδο, ακούς τον ύμνο του Τσάμπιονς και βλέπεις τα παιδάκια να κουνάνε το σεντόνι, νιώθεις απίστευτα. Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις ότι θα παίξεις με μεγάλες ομάδες. Σου δίνει ένα κίνητρο παραπάνω. Εγώ έχω κατηγορηθεί και γι’ αυτό: ότι δηλαδή τα έδινα πάντα όλα στην Ευρώπη και δεν έκανα το ίδιο στο πρωτάθλημα. Εγώ που δεν θέλω να χάνω ούτε στην προπόνηση! Υποσυνείδητα πάντα όταν παίζεις ένα παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ θα είσαι 101% προετοιμασμένος και αν θα παίξεις εδώ ένα παιχνίδι με τον Πανηλειακό ?για να μην πω καμία άλλη ομάδα και παρεξηγηθώ- θα το δεις 100%. Είναι υποσυνείδητο. Είναι σαν να πας με τη Ναόμι Κάμπελ και με μία άλλη απλή γυναίκα. Στην πρώτη δεν θα πας φτιαγμένος περισσότερο; Αυτό δεν γίνεται συνειδητά, εσκεμμένα, είναι φυσιολογικό».
Τον αποκλεισμό από τη Σταντάρ πώς τον δικαιολογείς; Ολη η ομάδα ήταν τότε συγκεντρωμένη στο πρωτάθλημα;
«Ναι, καθαρά. Αν και ακόμα και έτσι όπως έγινε μπορεί να έβγαινε το παιχνίδι. Ηταν δηλαδή και θέμα συγκυριών, διότι είσαι πίσω στο σκορ με 0-2 από το 16’. Μπορούσαμε να μην το χάσουμε. Αλλά φάνηκε ότι όλος σύλλογος ήταν επηρεασμένος και ο προπονητής που ζει στην Ελλάδα και καταλαβαίνει ήταν αφοσιωμένος στο πρωτάθλημα. Παίζαμε στην Τρίπολη, δεν είχαμε κερδίσει τα δύο προηγούμενα χρόνια κι εκεί έπεσε όλο το βάρος. Ηταν το τίμημα του πρωταθλήματος. Θα μπορούσε να εξελιχθεί η χρονιά σούπερ, ακόμη καλύτερη και από τώρα. Ετσι όπως έγινε η κλήρωση ήταν διάπλατα ανοιχτός ο δρόμος για να πας στον τελικό. Αλλά τώρα δεν μπορείς να πεις τίποτα γιατί έχεις κάνει δύο ήττες και θα σου πει ο άλλος "τι μας λες μωρέ τώρα;". Και δίκιο θα έχει να το λέει. Αλλά αν το δεις ποδοσφαιρικά, ήταν στο χέρι μας και χάσαμε τεράστια ευκαιρία».
Για σένα ποιος είναι ο πιο αδικημένος ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό; Κάποιος δηλαδή που να βλέπεις στις προπονήσεις και να λες «κοίτα τι κάνει, ρε παιδί μου, και δεν παίζει...».
«Η άποψή μου είναι ότι αυτός που δουλεύει σκληρά στο τέλος πάντα ανταμείβεται. Υπάρχουν πάντως και αδικίες γιατί μπορεί ο προπονητής να μην τον βλέπει. Γιατί όπως κάνει λάθη ο παίκτης, κάνει και ο προπονητής. Το κακό θα είναι να το κάνει εσκεμμένα και δεν νομίζω ότι γίνεται αυτό το πράγμα. Εγώ πάντως όποτε ένιωθα αδικημένος πείσμωνα. Αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, να μην τα παρατάω. Ημουν 17-18 ετών, αρχηγός της Εθνικής Ελπίδων και πήγαινα στον Απόλλωνα δανεικός. Ημουν πρώτος παίκτης σε πολλά τουρνουά, τρίτος στην Ευρώπη με την Εθνική Νέων, και έβλεπα στο ματς με τον Αγιαξ το ’96 τον Μουσάμπα και τον Βόουτερ, στην ίδια ηλικία, που με την Εθνική τους είχαμε νικήσει 5-0, με δύο γκολ δικά μου, να παίζουν βασικοί. Κι εγώ πήγα στον Απόλλωνα! Εκεί θα μπορούσα να απογοητευτώ και να τα παρατήσω, αλλά δεν το έκανα».
Ο Νίνης είναι έτοιμος να παίξει σε υψηλό επίπεδο στο εξωτερικό; Το όνομά του ακούγεται έντονα...
«Ολα είναι υπέρ του, απ’ αυτόν εξαρτώνται όλα. Το να είσαι 20 χρόνων, να παίζεις στον Παναθηναϊκό και να είσαι στην Εθνική Ελλάδος, με επιτυχίες, πρόκριση στο Μουντιάλ, σημαίνει ότι τα έχεις όλα στα χέρια σου. Εχει ποιότητα, στοιχείο πολύ σημαντικό. Ολα τα άλλα μπορείς να τα βελτιώσεις. Την ποιότητα όμως είτε την έχεις είτε δεν την έχεις. Με βάση αυτό λοιπόν θα πρέπει να δουλεύει πολύ σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Αν το κάνει αυτό και δουλεύει και έχει αποκλειστικό στόχο το τι θα κάνει για να γίνει καλύτερος, γιατί να μην παίξει σε υψηλό επίπεδο;».
Οι φετινές μεταγραφές βοήθησαν στην πορεία προς τον τίτλο;
«Δεν είναι εύκολο να ενσωματωθείς γρήγορα σε μία ομάδα. Από το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου στο χειρότερο να πας, ακόμη κι εκεί θες προσαρμογή. Λογικά θα είναι όλοι καλύτεροι του χρόνου. Ο Κατσουράνης, για παράδειγμα, πιστεύω ότι θα είναι καλύτερος του χρόνου. Ο Κώστας πάντως μπήκε γρήγορα στην ομάδα. Γνώριζε βεβαίως τη νοοτροπία την ελληνική, αλλά και πάλι όταν λείπεις τόσα χρόνια, θέλεις προσαρμογή».
Ο Σισέ; Στην αρχή έγινε ολόκληρη ιστορία με το αν τον τροφοδοτείτε σωστά, αλλά τελικά πέτυχε 23 γκολ. Τελικά έπρεπε να προσαρμοστεί η ομάδα στον Σισέ ή ο Σισέ στην ομάδα;
«Στην Ελλάδα κάνουμε ένα λάθος. Το κάνετε κι εσείς αυτό οι δημοσιογράφοι και γενικά ο ποδοσφαιρόκοσμος. Ερχεται κάποιος στην Ελλάδα και τον κάνετε να πιστέψει ότι ήρθε στην... Ουγκάντα. Ποια Ουγκάντα, όμως; Με την έννοια την ποδοσφαιρική, ότι εδώ είμαστε υποανάπτυκτοι και όλοι οι άλλοι που έρχονται είναι αυτοί που ξέρουν το ποδόσφαιρο. Αυτό είναι λάθος. Ο Σισέ ήρθε από τη Σάντερλαντ, η οποία αν και παίζει στην Πρέμιερ Λιγκ είναι μικρότερο μέγεθος από τον Παναθηναϊκό. Σαν σύλλογος, σαν ομάδα. Ο Σισέ μεμονωμένα, βέβαια, έχει ένα τεράστιο παλμαρέ και αξίζει το σεβασμό απ’ όλους μας. Οπως και τον έχει. Τα γκολ του ήταν καθοριστικά για να πάρουμε το πρωτάθλημα, απλώς χρειάστηκε λίγος χρόνος να προσαρμοστεί κι αυτός στην ομάδα κι η ομάδα σε αυτόν».
Σαν χαρακτήρας πώς είναι ο Σισέ;
«Είναι καλός χαρακτήρας. Φέρεται ωραία, είναι πολύ προσιτός. Του αρέσει βέβαια να ξεχωρίζει, να είναι ο σταρ. Αλλά με τον ωραίο τρόπο, χωρίς να είναι σνομπ».
Ο Λέτο ήταν ο παίκτης που χρειαζόταν η ομάδα, που δεν είχε ακραίο με τα στοιχεία του τόσα χρόνια;
«Είναι ένας παίκτης που έχει το ένας με έναν, έχει την ντρίμπλα. Εχει πολλά στοιχεία. Θα πρέπει όμως καμιά φορά να μη χαλάει από μόνος του αυτά τα καλά στοιχεία που έχει. Να καταλάβει πότε θα πρέπει να κάνει τις ντρίμπλες και πότε θα πρέπει να είναι πιο απλός. Γιατί έχει κάποια στοιχεία που δεν τα βρίσκεις σήμερα. Και αν το καταφέρει, θα παίξει κάποια στιγμή και σε μεγαλύτερο σύλλογο στο εξωτερικό, γιατί είναι πολύ νέος».
Και για σένα έλεγαν ότι κρατάς την μπάλα παραπάνω και ότι γενικά είσαι απείθαρχος στο παιχνίδι σου. Ως μειονέκτημα το έχεις σκεφτεί ποτέ;
«Καμιά φορά παρασύρομαι από το ρυθμό του παιχνιδιού, βλέπω παλιά παιχνίδια μου με τον Παναθηναϊκό και το διακρίνω. Αλλά τώρα το έχω ελαττώσει. Με βοήθησε πολύ το πέρασμά μου από την Ιταλία, όπου είναι σχολείο στην τακτική».
Τι διαφορές είδες διοικητικά την τελευταία διετία, όταν άλλαξε το μοντέλο του Παναθηναϊκού με την πολυμετοχικότητα;
«Πρώτα απ’ όλα είδα την επιστροφή του κόσμου. Που είναι πολύ μεγάλο ατού. Από εκεί και πέρα, φέτος ειδικά, είδα στο γήπεδο το πιο σημαντικό πράγμα. Είναι κοντά μας πάντα και οποιαδήποτε στιγμή».
Πιστεύεις ότι πρέπει να μείνει;
«Πιστεύω ότι από τη στιγμή που έχει δείξει ότι αγαπάει την ομάδα και πήρε το νταμπλ, είναι επιτυχημένος. Γιατί να μη μείνει λοιπόν;».
Τι θα κάνουμε στο Μουντιάλ; Τι προβλέπεις;
«Είμαι αισιόδοξος. Γιατί είμαστε καλά κι αν είμαστε έτσι και στο Μουντιάλ, θα μας βγει. Γιατί είμαστε και καλά προετοιμασμένοι σε όλα τα επίπεδα. Τώρα η ομοσπονδία μας παρέχει ό,τι έχουμε ζητήσει. Γυμναστή, εργοφυσιολόγο, μασέρ, φυσιοθεραπευτή, προπονητή τερματοφυλάκων? Οχι ότι οι προηγούμενοι δεν ήθελαν να μας τα παράσχουν, αλλά δεν ήξεραν, όπως δεν γνώριζε κανείς μας τι χρειάζεται. Τότε είχαμε τον Τοπαλίδη και γυμναστή και μεταφραστή και βοηθό και όλα. Θα σας πω ένα άλλο παράδειγμα. Πριν πάμε στην Πορτογαλία, κάναμε προετοιμασία στην Ελβετία κι εκεί έπεσε στα χέρια μου μία "Gazzetta", η οποία είχε θέμα τι ακριβώς θα έπαιρνε μαζί της στο Euro η εθνική Ιταλίας. Και είχε: τρεις μάγειρες, κομπιούτερ για τους ποδοσφαιριστές, Μόνο κουμπάκι για να βγαίνει η γυναίκα τους στο δωμάτιο δεν είχαν. Δεν λέμε για τα φαγητά... Ολα από την Ιταλία: λάδια, τυριά, προσούτο. Και πήγαμε εμείς εκεί πέρα και τους έκανα πλάκα "ρε παιδιά, έναν κώνο δεν πήραμε", ξέρετε αυτόν της προπόνησης. Στο ξενοδοχείο και το λάδι ήταν άσπρο! "Ρε, τόσο λάδι βγάζουμε, να φέρουμε κάνα δοχείο" τους φώναζα και γελάγαμε. Και πλακωθήκαμε στις τηγανιτές πατάτες και πήγαμε τελικό και το πήραμε. Κι ακούστε... γέλιο. Πριν από το Euro μού έκαναν πλάκα ο Βιέρι και ο Ματεράτσι με τους οποίους είχα πολύ καλές σχέσεις στην Ιντερ και μου έλεγαν "Κάρα, 4 γκολ από την Πορτογαλία, 5 από την Ισπανία και 3 από τη Ρωσία". Καλά τους έλεγα, καθίστε να με δείτε, παίζουμε και πρώτο ματς? Κοίτα να δεις πώς είναι η μπάλα όμως. Στο πρώτο παιχνίδι βάζω το γκολ και μετά με πήρε τηλέφωνο για να με συγχαρεί ο Βιέρι και ο Καναβάρο. Φεύγουν αυτοί πρώτοι πρώτοι από το Euro για το? σπίτι τους και εμείς πάμε στον τελικό. Ελα όμως που δεν είχαμε προβλέψει να κλείσουμε ξενοδοχείο για τον τελικό. Με τα πολλά βρήκαμε και μείναμε σ’ αυτό που είχαν κλείσει οι Ιταλοί για όλο το τουρνουά! Και πάω εκεί και βλέπω παρμεζάνες, προσούτο και τα σχετικά. Ολα τα φαγητά που είχαν φέρει οι Ιταλοί τους είχαν μείνει αμανάτι. Και παίρνω τηλέφωνο τους Ιταλούς και τους λέω "να είστε καλά παιδιά για τα φαγητά"»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου